Religie en bijgeloof

Onlangs las ik een artikel van een wetenschapjournalist over bovennatuurlijke gaven, illusionisme en goochelen. Door alle eeuwen heen hebben wij te maken met lieden die menen over bovennatuurlijke gaven te beschikken. Bekende voorbeelden zijn de goeroes Sai Baba en Osho, en verder Jomanda, Uri Geller, Derek Ogilvie en Croiset. Ze hebben gemeen dat ze geloven in hun gaven die de wetten van de natuurkunde zouden overstijgen.

Wij kennen ook de illusionist James Randi die dit geloof ontmaskert. Het is veelzeggend hoe groot het verschil is tussen aanhangers van deze gelovigen die niet de nep inzien, en toeschouwers van de shows van David Copperfield en Hans Klok, die weten dat het nep is en er toch van genieten.

Het vervelende is dat de eerste groep zich niet kan voorstellen ongelijk te hebben. Deze lieden stralen dan ook een intimiderende zelfverzekerdheid uit die ik hunkerende machtsbelustheid noem. De ontmaskering van Geller door Randi leidde dan ook tot heftige reacties bij de eerste. Sai Baba duldt geen kritiek, iets wat ook bekend is van Jomanda, Ogilvie en Baghwan Osho.

Hieraan moet ik denken, nu ik de paniekerige reacties lees van klimaat- en ecogelovigen op de meetreeksen die inmiddels lang genoeg zijn, en zeker zo betrouwbaar, om hun tovenarij te ontmaskeren.

Wij allen kennen de hockeystick–grafiek van Michael Mann die met zijn statistische goocheltruc de wereldgemeenschap een illusie opdrong met een ongekend financieel catastrofale omvang tot gevolg. Ondanks weerlegging, zijn vele wetenschappers nog steeds in de ban van deze beheksing.

Een Baghwaanse illusie is ook het Nationaal Energieakkoord (NEA), omdat dit plan voorziet in een schamele 1% bijdrage aan het Nederlandse energiegebruik door windmolens tegen kosten die de draagkracht van de huidige en komende generaties verre te boven gaat. Voor zon is het nog rampzaliger.

Het NEA is een onverantwoorde hypotheek op de toekomst en de aardse middelen; en dit waar ons ironisch genoeg zand in de ogen wordt gestrooid met apocalyptische verhalen door 'Earth Overshoot Day'. De cijfers weerleggen de “bovennatuurlijke” kracht die door de klimaat- en ecogelovigen wordt toegedicht aan wind en zon. De berekeningen door gewetensvolle ingenieurs die wel met beide benen op de grond staan, zijn een Randiaanse ontmaskering van die illusie. Maar niemand die de trucs van de klimaatillusionisten onder ogen durft te zien. De media in elk geval niet. Die blijven de onheilsprofeten blindelings volgen bij hun obsessie voor het einde der tijden. Hoe velen zijn hen niet voorgegaan? Zie deze vermakelijke lijst. (Zie ook bijlage I hieronder.)  

Laat ik met stip de sekte van de 75 klimaatwetenschappers – de “beroemde” 97% consensus - noemen als voorspellers van de catastrofale opwarming door menselijk toedoen. Ik constateer dat de dames en heren van deze sekte er even ver naast zitten, zoals de falende klimaatmodellen aantonen, als al hun voorgangers van die lijst, omdat zij geen flauwe notie hebben van het menselijk vernuft en veerkracht, laat staan die van de natuur. Het dreigen met kantelpunten om de gelovigen in het gareel te houden kan deze onderschatting niet teniet doen.

Maar hoe nu verder? Ik maak mij weinig illusie, want ontmaskering doet afbreuk aan de zucht naar macht en het Baghwaanse superioriteitsgevoel van personen als minister Kamp en zijn paladijnen waaronder Ed Nijpels. Gezichtsverlies is de meest bedreigende existentiële crisis. Dit is het risico wanneer men blindelings de leider volgt, in dit geval de milieubeweging. De minister weigert inzage in de kosten te geven. Hij en zijn paladijnen zoeken hun toevlucht in cognitieve dissonantie: desinformatie, onthouding van informatie en ondemocratische dwang. Als gelovige van die illusie zoekt men zijn toevlucht tot beloftes over gouden bergen en gratis energie, het aloude recept van dictators. Hoe ver moet je gaan om Der Untergang te ontkennen?

Wij moeten ons bevrijden van de tyrannie van het door de milieubeweging opgedrongen schuldgevoel:

Wij moeten geloof hechten aan het menselijk vernuft en de uitdagingen durven aangaan. Zo lang men echter geparalyseerd blijft door redeloze angst door de milieubeweging opgedrongen, koester ik weinig illusie. Zeker wanneer bekering tot het AGW-hypothese ('Anthropogenic Global Warming'; door de mens veroorzaakte opwarming) als voorwaarde wordt geëist om in aanmerking voor dialoog te komen. Dit veronderstelt een superioriteit die illusoir is.

Aldus Jeroen Hetzler.

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen zie hier.