Rechtse mannen, even dimmen. #MeToo is geen hashtag van nepfeministen maar stelt serieus probleem aan de kaak

Tegen de tijd dat dit stuk verschijnt, heeft vermoedelijk bijna iedereen al kennis genomen van het feit dat vrouwen van over de hele wereld over hun schaamte heenstappen door hun verhalen over seksueel misbruik te openbaren. Het begon met de onthullingen rondom de Hollywood-viespeuk Harvey Weinstein, waarna de hashtag #MeToo geboren werd. Jaren hebben ze in stilte geleden, maar ineens durfden vrouwen het aan om over hun schroom heen te stappen, en vertelden over de talloze keren dat bekende of onbekende mannen hen hadden betast, verkracht, misbruikt gemaakt van hun macht of alleen bereid waren vrouwen te zien als hompen aantrekkelijk vlees die bedoeld zijn om aan je trekken te kunnen komen.

Ik las verhalen over meisjes van 14 die door hun buurjongens waren verkracht en van vrouwen op wie zware druk werd gezet om met hun bazen naar bed te gaan. Als dat gebeurde, volgde er ontslag. Als niet gebeurde, werd óók gedreigd de carrière van de desbetreffende vrouwen kapot te maken. Het was nooit goed: als de baas een oogje op je had, was je hoe dan ook de pisang. De desbetreffende seksbeluste kerel hield z'n baan daarna toch wel, de vrouw werd overgeplaatst of zelfs ontslagen.

Tussen al het aangrijpende anekdotische bewijs doemden ook de cijfers op: van de Nederlandse vrouwen tussen de 15 en 70 heeft 14% wel eens tegen hun wil seks moeten hebben. Dat is één op de zeven! Ter vergelijking: bij mannen was dat getal slechts 2%.

Als het gaat om 'grensoverschrijdend seksueel gedrag' geeft 40% van de vrouwen in ons land aan daar wel eens mee te maken te hebben gehad. Dan hebben we het niet over aanstaren of complimenten over iemands bilpartij: nee, over zoenen, aanraken, of het letterlijk verrichten van seksuele handelingen. 17% krijgt daar zelfs te mee te maken voordat de leeftijd van 16 jaar is. Laat dat even tot je doordringen: bijna één op de vijf vrouwen krijgt als kind al te maken met seksueel misbruik.

En wéér valt het verschil met mannen op. Die 40% en 17% zijn bij hen respectievelijk 13% en 3%. Natuurlijk, elke procent is er één te veel maar je ontkomt er niet aan toch vast te stellen dat vrouwen onevenredig vaak lijden onder seksueel misbruik. Toch hebben we het eigenlijk vrijwel nooit over dit probleem: als maatschappelijke problemen in ons land gelden zaken als immigratie, de islam en Amerika onder Donald Trump. Dat zijn belangrijke vraagstukken om te bespreken, maar ook hier ontkom je niet aan de vaststelling: deze zaken worden met name belangrijk gevonden door mannen - en in het bijzonder rechtse mannen. Zij willen het altijd over deze zaken hebben. Begrijpelijk, maar dat betekent niet dat je anderen van het podium moet duwen.

Als ik zie dat mannen als Jan Roos, Arthur van Amerongen of Theodor Holman een beetje gekscherend schrijven over #MeToo, dan keert m'n maag een beetje om. Ze hebben koddige stukjes op papier gezet, maar wél met de onderliggende boodschap dat het allemaal reuze meevalt met dat seksuele misbruik in Nederland, en al het geklaag afkomstig is van doorgeschoten feministen die elke man het liefste aan de hoogste boom zien bungelen.

Dat is dus niet het geval, en de cijfers tonen dat aan. Gun vrouwen dus hun podium om te praten over dit misbruik, en hoe zij het ervaren hebben. Ja, we gaan het dan morgen weer over de islam hebben of over het partijkartel: mij allemaal best. Maar Nederland bestaat niet louter uit rechtse mannen en hun sores. Vrouwen hebben hier ook hun plaats, en momenteel werken ze aan het broodnodige slopen van een taboe op een onderwerp waarmee een significant deel van de bevolking te maken krijgt. Het is hoog tijd, ook.

Rechtse mannen: tijd om dus even een pas op de plaats maken.