Rare jongens die Greenpeacers !

Een nuchter mens die goed nadenkt over hoe goed het deze wereld vergaat en dit vergelijkt met al die bangmaakpraatjes van doemprofeten als Al Gore of sektes als Greenpeace, krijgt onmiskenbaar het idee dat hij of zij een rad voor de ogen wordt gedraaid. Dit idee is geheel juist: men wordt een rad voor de ogen gedraaid.

Onmiskenbaar kon Greenpeace (GP) hier decennialang mee wegkomen vanwege haar reputatie uit de beginjaren van de walviscampagnes. In tijd stond idealisme gebaseerd op plausibele grond hoog in het vaandel van GP. En er gebeurde inderdaad wat moest gebeuren. Helaas kan succes het idealisme ook corrumperen. Zulks is het geval. Idealisme sloeg om in fanatisme en agressie. Wetenschappelijke weloverwogenheid en zelfkritiek moesten geleidelijk aan het veld ruimen toen GP het grote geld rook, politieke invloed kreeg en bejubeld werd.

Patrick Moore, mede-oprichter en later voorzitter van GP tussen 1971 en 1986, heeft in zijn boek, 'Confessions of a Greenpeace dropout', beschreven hoe GP het pad van zelfkritiek en zorgvuldige wetenschapsbeoefening verliet en een fabriek van bangmakende mythes werd.

De conclusie die uit dit boek kan worden getrokken is dat GP onbetrouwbaar en bevooroordeeld is in haar publicaties. Na de val van het communisme gleed GP verder af naar een anti–kapitalistische organisatie die het steeds minder nauw nam met objectieve informatieverstrekking.

Donna Laframboise beschreef de schokkende bevooroordeeldheid en anti–wetenschappelijke werkwijze waarmee GP, overigens naast andere milieuorganisaties, de publieke opinie en de wereldpolitiek probeerde te beïnvloeden in de richting van haar ideologie.

Laat hierover geen onduidelijkheid bestaan. GP is het niet te doen om het heil van deze wereld en de generaties na ons, maar uitsluitend om macht, geld en het opleggen van haar ideologie. GP is zich er heel goed van bewust dat haar agressie tegen de 2 kwetsbaarste punten van elke maatschappij: energie en voedselvoorziening, de gehele moderne beschaving te gronde kan richten. Het over lijken gaande verzet van GP tegen genetische modificatie zoals Gouden Rijst, is veelzeggend.

Het uitventen van haar zelfzuchtige ideologie wordt in het onderstaande uit de doeken gedaan:

GP drijft dus alleen op de mythe van haar goodwill uit een ver verleden dat echter gedegenereerd is tot een ideologisch en anti–wetenschappelijk niveau waarin waarheid geen rol speelt.

'Wir gehen über Leichen'. Het lijkt het Leitmotiv van GP, getuige boven afgebeelde demonstratie tegen de andere pijler van onze beschaving, namelijk energie.

Hoe kwetsbaar is onze beschaving op dit punt? Hier kan het begrip EROEI meer duidelijkheid over verschaffen.

Er is voor het in standhouden van een moderne beschaving een zeker minimale drempelwaarde van energiesurplus nodig van de energieopbrengsten na zekere energie-investeringen zoals bouw, productie, onderhoud et cetera in diverse vormen van energieopwekking ('Energy Return on Energy Investment', EROEI). Het is gemakkelijk te begrijpen, als men denkt aan het vervangen van moderne scheepvaart door de oude zeilvaart voor het vervoer van producten. Met zeilvaart (windenergie) lukt het ook wel, maar dan op een veel lager niveau. Tot dit lagere niveau van pakweg 150 jaar geleden zal het komen als GP haar zin krijgt waar het hernieuwbare energie betreft. Van hernieuwbare energie dan ook is niets dan economische teloorgang te verwachten.

Men kan Solar CSP gevoeglijk uitsluiten tenzij men de Sahara en het Midden Oosten als politiek stabiel gebied ziet.

GP lijk thans de gevangene geworden van haar succes en hebzucht waardoor zij verstrikt is geraakt in haar eigen desinformatie. Hij die halve waarheden verkondigt zal vergeten wat waar is en wat niet. Het meest recente voorbeeld van deze ideologische schizofrenie waarin GP zich thans bevindt, wordt helder geïllustreerd door een onrealistisch, om niet te zeggen hypocriet, schrijven van GP over de voordelen van windmolens.

Een even veelzeggend voorbeeld van de hypocrisie van GP blijkt uit het gegeven dat in een oude kalimijn in Duitsland, Herfa Neurode genaamd. In deze mijn liggen op 600 meter diepte honderdduizenden tonnen chemisch afval categorie 4 opgeslagen: kwik, cyanide, dioxine et cetera. Dit afval is genoeg om de hele wereldbevolking uit te roeien. Het kent geen halfwaardetijd i.t.t. kernafval. Over 1 miljoen jaar is dit chemisch afval nog even gevaarlijk als nu.

Kernafval is dan al lang niet meer riskant. Heeft iemand van u lezers op het NOS– journaal ooit iets vernomen over de jongens en meisjes van Greenpeace die zich vastketenden aan de treinen die dit chemisch afval nog steeds geregeld vervoeren?

Des te ironischer is de hetze van GP tegen DDT die door de WHO na 30 jaar en 30 miljoen doden verder eindelijk is verworpen, landbouwbestrijdingsmiddelen en ga zo maar door. 'Wir gehen über Leichen'. Ik vrees dat men een organisatie die dit in haar vaandel schrijft, niet serieus moet nemen. Hoe verblind was men dan ook bij de totstandkoming van het Nationaal Energieakkoord? Tja, München 1938: 'Peace in our time.'

Het besef lijkt echter te dagen dat de onwetenschappelijk PR–ideologie van Greenpeace blijkens de column van Louise Fresco in de NRC niet langer serieus genomen wordt. Hopelijk is dit het begin van terugkeer naar fatsoenlijke wetenschapsbeoefening en het niet langer de oren laten hangen naar 40 jaar ideologisch mythisch populisme.

Aldus Jeroen Hetzler.

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen, zie hier.