Quo vadis, CDA'ers?

Wie nog wat van de toeren van het CDA snapt, mag zich bij ondergetekende komen melden. Ik snap er, zoals ik in de voorgaande zin liet doorschemeren, inmiddels nog maar meer van. Eerst wilde het CDA helemaal niet meer met het kabinet om de tafel zitten en de kongsi van CU, D66 en SGP alle hete kastanjes uit het vuur laten halen. En zó zijn de christen-democraten ineens 180 graden gedraaid en schuiven ze maar weer wat graag aan bij Rutte en Asscher:

Tja. Wat wordt het nu, Buma? Eerst ging het CDA in volle oppositiemodus door samen met de SP en de PVV lekker overal tegen te zijn, en nu wil het CDA toch weer een beetje invloed sprokkelen en biedt de partij uit het 'radicale midden' gedoogsteun aan bij Rutte en Asscher.

De strategie van het CDA lijkt te bestaan uit het ontkennen van het hele begrip 'strategie'. We doen maar wat. Elke maand trekt de partij een ander plan.

Exemplarisch voor deze 'strategie' (of dus het gebrek eraan) is ook het gedrag van CDA-Kamerlid Pieter Omtzigt. Bij elke nieuwe mediahype stelt de CDA'er drie Kamervragen en mailt hij vijf media met z'n nieuwste hetze-object. In plaats van zich eens een keer écht in een onderwerp vast te bijten rent hij van hot naar her om maar te proberen iedereen te behagen. Het gevolg is dat iedereen die iets van politiek weet Pieter Omtzigt nu een enorme reller zonder duidelijk inhoudelijk geluid vindt. Uiteindelijk heeft de Achterhoekse christendemocraat dan ook niemand echt behaagd. Missie gefaald.

Het lijkt mij voor het CDA én de Nederlandse politiek nuttig dat bij de eerstvolgende Kamerverkiezingen de christendemocraten opnieuw een aantal zetels gaan verliezen. Ze hebben immers nog steeds geen bruikbaar politiek doel of idee, dus de kiezer moet zulk gezwalk ook niet gaan belonen met zetelwinst. Laat het CDA maar even voelen hoe hard de kiezer precies kan oordelen bij doelloos getol en gedraai: ongemeen hard.