ProRail-gate: barbertje moet hangen

Ergens is het een beetje hypocriet. Nederland moest en zou privatiseren, zo luidde het devies in de jaren negentig. En zo geschiedde. De NS werd vanaf dat moment in aandelen uitgedrukt en spoorbeheerder ProRail een privaat nutsbedrijf. De gevolgen waren rampzalig, met als ultiem dieptepunt het consequent gezamenlijk falen van NS en ProRail op het moment dat het een beetje regent of wanneer het kwik onder de nul graden komt. De Tweede Kamer kiest eieren voor zijn geld, zo meldt vanochtend De Telegraaf.

Aptroot wil dat de taken van de spoorbeheerder worden overgeheveld naar Rijkswaterstaat. En Aptroot is niet de enige. ChristenUnie, D66, SP en Dierenpoes vinden al langer dat de taken van ProRail terugmoeten naar het Rijk. Zelfs het ministerie is er klaar voor. De enige klus die ze moeten klaren is het juridisch scheiden van ProRail en de inspectiedienst, omdat het vreemd zou zijn als de instantie zijn eigen vlees zou gaan keuren.

Gaan we er echt op vooruit, is de vraag. Ik ben cynisch genoeg om daar mijn twijfels bij te hebben. Waar mensen werken worden fouten gemaakt. Waar ambtenaren werken ontstaat zelfs een verwarrende combinatie van luiheid en nalatigheid. Er is wel een verschil met de huidige situatie: de bestuurders verdwijnen. Rijkswaterstaat wordt geleid door ambtenaren en een ambtelijke top, niet door figuren die in een vlaag van verstandsverbijstering hebben bedacht dat ze wel in staat zijn om een complexe organisatie te leiden.

Even terug op aarde: er zijn nog een hoop stappen te zetten. De communicatie over vertraging moet geautomatiseerd worden. Komt een trein vijf minuten te laat bij een sein aan, dan heeft hij vijf minuten vertraging. Nadert hij een rood sein, dan wordt hij stil gezet. Zo moeilijk hoeft het allemaal nou ook weer niet te zijn.