"Denk even aan de vijfjarige Safouane die vandaag op voetbal gaat... Zijn droom is al kapot voordat hij überhaupt zijn ogen dicht heeft kunnen doen." James Worthy heeft een episch huilverhaal geschreven voor het Parool. De reden? Hij wil zijn Marokkaanse vrienden (die hem verteld hebben dat ze hem nooit meer willen zien) graag verdedigen tegen de kritiek van uber-PVV'er (not!)
Johan Derksen.
Wees verstandig, zet een teiltje klaar.
Gedaan?
Op mijn zeventiende stopte ik met voetbal. De jongens met wie ik al dertien jaar had gevoetbald, waren mannen geworden. Clyde, Jamal, Gregory, Jordy, Sabri, Kevin, Jean-Paul en Kaya. Dertien jaar lang lieten we zien dat de multiculturele samenleving niet mislukt of een fabeltje was, nee, we waren acht keer kampioen geworden en hielden van elkaar als broers.
Fantastisch jongen! Bijzonder indrukwekkend. Ik ben blij dat je die positieve ervaring hebt gehad. Jammer genoeg is jouw voorbeeld een grote uitzondering. Zoals Derksen terecht zei bij Voetbal International zorgen Marokkaanse voetballertjes (en hun broers) helaas voor veel problemen bij lokale amateurclubs. Jouw positieve sprookje (de tranen sprongen me werkelijk in de ogen toen ik je stukje las. "Hielden van elkaar als broers!" Mooi man. Echt emotionerend) doet daar helemaal niets aan af.
Sterker nog, als ik niet beter wist zou ik bijna denken dat je niets meer of minder dan een volksmenner bent; een man die geen feiten, maar emoties gebruikt om mensen te beïnvloeden (lees: manipuleren).
Vervolgens beweert James dat hij en een Marokkaanse vriend uitgingen, maar dat die vriend nergens inkwam. James citeert zijn maatje:
"Dit gaat mijn hele leven worden, James. Afwijzing. Ik mag nergens binnenkomen, maar ze willen toch dat ik mijn voeten veeg."
Met alle respect, maar ik geloof er helemaal geen zak van dat vriend Sabri dit letterlijk zo zei. (Of dat James zich dat na bijna 20 jaar nog letterlijk herinnert). Het is gewoon té dramatisch, zeker voor een jongen die maar liefst acht keer kampioen is geworden en dus weet dat prestaties uiteindelijk de doorslag geven wat betreft succes in het leven.
Leuk geprobeerd, maar vervolgens mij zuigt James dit citaat gewoon uit zijn duim.
En dan komt het, de overschakeling naar de Boze Johan Derksen, racist eersteklas:
Mijn hart breekt als ik Johan Derksen hoor praten over dat jongens met een Marokkaanse afkomst veel voetbalclubs naar de klote helpen en dat het allemaal lastige jongens zijn. Denk even aan de vijfjarige Safouane die vandaag op voetbal gaat. Hij heeft alles in zich om de nieuwe Messi te worden, maar hij hoort van vriendjes dat iemand op televisie heeft gezegd dat jongetjes zoals hij het voetbal stuk maken. Zijn droom is al kapot voordat hij überhaupt zijn ogen dicht heeft kunnen doen.
Hoe zwak denkt James eigenlijk dat de gemiddelde Marokkaan is? Derksen zegt iets op tv, en voor je het weet geven talloze Marokkaanse jongetjes hun droom op en vallen ze 's nachts huilend in slaap?
Heeft monsieur James ze wel helemaal op een rijtje?
Nou weet ik niet hoe James leeft, maar ik kan hem verzekeren dat de overgrote meerderheid van de mensen die iets willen presteren in het leven hun droom niet laten varen omdat één besnorde, langharige man iets negatiefs over ze zegt op tv. Sterker nog, als dat al effect sorteert, dan is het dat ze nóg fanatieker worden. Niet dat ze de moed opgeven en steen en been klagen dat iedereen ze "afwijst."
Voor de volledigheid maakt James de sprong vervolgens naar het 'wijd verspreid' racisme... op scholen. Want, weet je, Marokkaanse jongeren worden overal achtergesteld!
En op school zit hij in de klas van de slechtste leraar, want de goede leraren willen hem niet in de klas hebben. Ik praat vaak met leraren en die maken er geen geheim van dat ze aan het begin van het schooljaar, bij het indelen van de klassen, op achternaam filteren, want 'die gastjes' zijn zo lastig. Het is de wanstaltige realiteit. Het is pure onmacht.
"Het is de wanstaltige realiteit," schrijft James. Dat is zijn emotionele verhaal weer. Maar let op wat hij dan per ongeluk toegeeft: "Het is pure onmacht."
Juist. Het is pure onmacht. En waarom is het "onmacht?" Omdat heel veel Marokkaanse leerlingen nu eenmaal heel veel overlast veroorzaken, zeker op de lagere niveaus. Ik heb VWO gedaan en had Marokkaanse vrienden. Zij die VWO deden waren echt voorbeeldige leerlingen, veel meer dan ik (ik was een lastpak). Maar zij die VMBO deden? Nou, dat waren over het algemeen echt geen gemakkelijke heerschappen (en dames!). Dat is niet racistisch -- sommigen van hen waren mijn vrienden met wie ik regelmatig tafelvoetbal speelde en uitging -- het is gewoon de waarheid.
De "onmacht" bestaat eruit dat docenten gewoon niet weten hoe ze met deze jongens om moeten gaan. En dat weten ze niet omdat deze jochies voor veel meer problemen zorgen dan de gemiddelde autochtone leerling.
Kortom, James Unworthy's column komt nu al in aanmerking voor de "slechtste column van het jaar"-prijs. Wat een intellectuele dreumes.
