Maar de politie slaagde er niet om de moslimextremisten op te pakken. Het gevolg: talloze doden in vreselijke bloedbaden in de hoofdstad van Frankrijk.
Hoe vaak horen we liefhebbers van een Big Brother-achtig systeem niet roepen dat de staat gewoon wat meer bevoegdheden nodig heeft om aanslagen te kunnen voorkomen? Jawel,
terrorisme zou dan pas écht bestreden kunnen worden.
Keer op keer blijkt dat absoluut niet te kloppen. De autoriteiten hebben eigenlijk altijd genoeg om mee te werken, en dus om in te grijpen, maar ze
doen dat gewoon niet -- of als ze wel ingrijpen doen ze dat op zo'n incompetente wijze dat het effect ervan alsnog nihil is. Dat is blijkbaar precies wat er gebeurde rond de aanslagen van
Parijs en de terroristen
die daarbij betrokken waren:
Door blunder na blunder heeft de Belgische politie dertien kansen gemist om de terroristen te pakken die in november vorig jaar toesloegen in Parijs...
Zo kwamen terroristen Salah en Brahim Abdeslam al in de zomer van 2014 op de radar van de politie. Een van de twee zou zijn gaan radicaliseren, maar de diensten wisten niet welke. Daarop werd besloten geen van de broers op te nemen in de politiedatabank, om de onschuldige Abdeslam-telg te beschermen.
Vervolgens:
In januari 2015, tien maanden voor de aanslag, kreeg de politie van Molenbeek nieuwe aanwijzingen dat beide Abdeslam-broers waren geradicaliseerd. De politie wist door een tip dat ze in contact stonden met de bekende IS-terrorist Abdelhamid Abaaoud, maar de informatie werd niet verder onderzocht.
Het is werkelijk om misselijk van te worden. Er werd gewoon geen prioriteit aan gegeven. Daar komt nog eens bij dat de politie te kampen had met onderbezetting. Ze kozen er daarom voor om andere dingen te doen, in plaats van deze wannabe terroristen in de gaten te houden -- of op te pakken.
Daarom stuurde de politie het dossier door naar de federale politie. Ook die liet weten niet genoeg manschappen te hebben om iets doen (want ach, waarom zou je terrorisme serieus nemen en agenten van een andere zaak halen?), maar stuurde het dossier vervolgens niet door naar een afdeling die er mogelijk wél iets aan kon doen.
Al met al werd er belangrijke informatie verzameld, waar vervolgens niets mee werd gedaan. De telefoongegevens van
Salah Abdeslam werden opgeslagen, maar niemand nam de tijd om uit te zoeken wat die informatie precies zei over hem en zijn plannen. Ook over zelfmoordterrorist Bilal Hadfi was er veel informatie ingezameld, maar ook dat bleef op de plank liggen.
En ga zo maar door. Steeds weer was er informatie voor handen; informatie waaruit bleek dat de moslimextremisten levensgevaarlijk waren en aangepakt moesten worden, maar niemand die er iets mee deed. Er was geen Big Brother-achtig systeem nodig, iedereen had meer dan genoeg om mee te werken... maar deed dat vervolgens niet.
Het Belgische geklungel bewijst maar weer eens dat de autoriteiten helemaal niet iedereen hoeven te bespioneren om terrorisme effectief te bestrijden én dat er wel degelijk meer geld gestopt moet worden in veiligheid, en dan met name in de politiemacht (maar ook in het leger). Zolang dat laatste niet gebeurt kunnen we alle oproepen van politici om een groter spionagenetwerk (sorry, digitale veiligheid, bedoel ik) afschrijven als hypocriet gezever van mensen die de eigen macht willen vergroten, maar niet van plan zijn om terroristen aan te pakken.
