Philips-topman vindt zijn eigen salaris prima te verdedigen maar preekt ook over maatschappelijke verantwoordelijkheid

Philips-topman Frans van Houten was vandaag te gast bij tv-prograama Buitenhof. Daar verdedigde hij zijn eigen salaris (1,3 miljoen per jaar) en stak hij een preek af over multinationals die maatschappelijke verantwoordelijkheid moesten nemen en leiderschap moesten tonen.

Salaris
Van Houten verdient zo'n 68 keer zoveel als de gemiddelde werknemer bij Philips. Dat is dikke prima, want Philips-medewerkers zagen hun loon de afgelopen tien jaar met 3,7 procent stijgen. Dus, wat nou? Profvoetballers harken ook miljoenen binnen en dat vindt men ook prima. Niet zo zeuren dus!

Maatschappelijke verantwoordelijkheid
Voor Van Houten is het belangrijk dat multinationals maatschappelijke verantwoordelijkheid nemen en leiderschap tonen. Volgens mij zijn dat gewoon wat loze woorden, want als de pleuris uitbreekt of het gaat economisch wat slechter, dan kun je er donder op zeggen dat zo'n multinational de slechtst renderende componenten afstoot en verkast naar groenere weiden.

Toch heeft hij wel gelijk. Het zou inderdaad zo moeten zijn dat dergelijke multinationals een leidende maatschappelijke rol spelen. De enige manier waarop dat kan is als de bedrijfselite geworteld is in de maatschappij. Zolang investeerders bij het minste of geringste de panic button indrukken en alleen geïnteresseerd zijn in zoveel mogelijk rendement, dan blijven het slechts loze woorden.

Dat is namelijk het grote probleem met multinationals: die zijn niet voor niks multinationaal. Ze hebben beweegruimte die maakt dat ze bij onenigheid vrij snel de biezen kunnen pakken. Daar valt wat voor te zeggen in het geval van een ramp, maar voor investeerders is er geen verschil tussen een ramp of een slechter vestigingsklimaat. Het resultaat is namelijk hetzelfde: minder rendement.

Dus. Tot ik Van Houten en z'n share- en stakeholders in het café kan ontmoeten en zij zich lijken te bekommeren om de lokale maatschappij, heb ik er geen vertrouwen in dat zijn mooie woorden ook maar enige betekenis of gewicht hebben.