Oud-LPF-Kamerlid Mat Herben: "Gevestigde media pleegde karaktermoord op Trump, net als op Fortuyn"

De kans dat u de uitslag van de Amerikaanse verkiezingen goed heeft voorspeld, stijgt als u géén abonnee bent van de NRC of de Volkskrant, niet woont in de grachtengordel, niet stemt op PvdA, GroenLinks of D66, geen geloof hecht aan charlatans als Maarten van Rossem en andere VARA-coryfeeën, kortom als u niet behoort tot de zelfbenoemde elite van Nederland.

Het gegeven dat alle mensen behoefte hebben aan waardering en aandacht, wordt door de tegenstanders van Trump en Pim Fortuyn altijd gebruikt. Iemand als Van Rossem – als “Amerikakenner” de man die als eerste in aanmerking zou moeten komen voor ontslag – poseert graag als psycholoog en weet dan pedant te melden dat zowel Trump als Fortuyn narcistische persoonlijkheden zijn die profiteren van de media. Hiermee beschrijft hij in feite zichzelf. Het is sinds de jaren zestig de klassieke methode van linkse intellectuelen: de tegenstander beschuldigen van hetgeen men zelf doet. Ze zijn zelf blank en boos, spelen op onderbuikgevoelens, provoceren en polariseren. Trump met zijn korte lontje was hiervoor een favoriet slachtoffer, maar de tijden zijn veranderd. De gevestigde media en het establishment hebben niet langer een monopolie op de berichtgeving en de beeldvorming. Via nieuwe media konden tegenstanders van het establishment de hypocrisie van de ‘weldenkende’ Clintons aan de kaak stellen. Afgezien van een column van Leon de Winter in De Telegraaf heeft u nergens in de Nederlandse media kunnen lezen hoe geraffineerd de Democraten een vuile campagne hebben opgezet, in de hoop dat zij daardoor het “ongeleide projectiel” Trump konden provoceren tot ondoordachte uitspraken.

De favoriete methode van de gevestigde media is karaktermoord. Door de tegenstander te demoniseren hoopt men de brave burgerij bang te maken, zodat de burgers het zekere voor het onzekere nemen. Die poging tot karaktermoord op Pim Fortuyn lokte een echte moord uit door de milieuterrorist Volkert van der Graaf, wiens volledige naam voor eeuwig zou moeten worden geschrapt. NRC en Volkskrant stuurden journalisten op mijn woning af, die door de tuin slopen, bij de buren aanbelden of Mat ruzie maakte, bij de dokter vroegen of Herben drugs gebruikte, bij de supermarkt of hij zijn rekening betaalde, in het dorpscafé of hij wel eens dronken was, enz. Alles was geoorloofd om de reputatie van een gewone burgerman te slopen. De Volkskrant moest uiteindelijk teruggrijpen op het ultieme wapen van de complottheorie: Pim Fortuyn was tegen de JSF (aantoonbaar onwaar!) en Mat Herben had gewerkt bij Defensie, voila! Tot de dag van vandaag, ondanks vele documentaires en onderzoeken die het tegendeel aantonen, blijven deze kranten de mythe van een “omstreden deal” verkondigen, die alleen in hun zieke brein bestaat. Wie vandaag in deze kranten de berichtgeving rond de nieuwe lijsttrekkers Jan Roos (VNL) en Thierry Baudet (Forum Democratie) volgt, ziet wederom pogingen tot karaktermoord. Natuurlijk is dat het bespelen van onderbuikgevoelens, terwijl men het gore lef heeft om andersdenkenden van populisme te beschuldigen. Bij Donald Trump heeft de methode niet gewerkt, om de eenvoudige reden dat de man spijkerhard kon terugslaan en de feiten aan zijn kant heeft als het gaat om de corruptie van de Clinton Foundation. Als Pim Fortuyn zei dat hij het land wilde teruggeven aan de burgers, was hij een gevaarlijke populist. Als Obama exact hetzelfde zegt met zijn “we the people” en ÿes we can change”, zit men zwijmelend voor de buis. Selectieve verontwaardiging is sinds de Sixties ook een handelsmerk van de linkse elite.

In Nederland is de situatie nog explosiever dan in de Verenigde Staten. De veenbrand smeult hier al decennia en is aangewakkerd door de onzalige ‘wegkijk’ coalitie van PvdA en VVD. Waarom explosiever? Omdat in Amerika de Democratische elite in Californië en New York in ieder geval nog een bijdrage leverde aan de economie, al is dat voornamelijk een opgeklopte ICT-luchtbel in Silicon Valley. De discussie gaat daar over de problemen van globalisering waardoor werkgelegenheid van gewone Amerikanen verdween. In Nederland brengt de elite weinig tot niets op de plank en leeft Amsterdam van het geld dat in Groningen, Rotterdam en Brabant wordt verdiend. De vraag is hoe lang de rest van Nederland nog accepteert dat de Amsterdamse elite al potverterend met minachting neerkijkt op de rest van de natie. Tekenend was een interview in het Financieel Dagblad met de Brabantse topman van ASML. Lees het hier.

Waarom zouden inwoners van de grote steden 123 euro per persoon subsidie krijgen voor kunst en cultuur en die van Eindhoven maar 1,43? Hoe lang kan de grachtengordel zijn privileges behouden? Het Concertgebouw en het Rijksmuseum zijn gebombardeerd tot nationaal erfgoed, maar is dat een reden om de rest van Nederland stiefmoederlijk te behandelen? De ironie is dat gewone Amsterdammers niet langer in de stad kunnen wonen, maar in de file moeten staan naar Almere, Purmerend en Zaanstad om zo ruimte maken voor de nieuwkomers die op de vleespotten van Amsterdam afkomen. Omstreeks 2030 zal de grachtengordel een enclave zijn, beschermd door politie (uit Brabant en Zeeland) die hun avondje in het Concertgebouw moet beveiligen.

Er is maar een verkiezingszege vergelijkbaar met die van Trump en dat is die van Berlusconi met zijn Forza Italia. Ook hier ging het ten diepste om een conflict tussen de elite in de hoofdstad en het noorden van Italië. “In Milaan wordt het geld verdiend en in Rome wordt het uitgegeven”, was zijn thema. Die waarheid wilden de media ook niet zien. Vergeet al die flauwekul over de sterke man, populisme, onderbuikgevoelens, boze witte mannen, enzovoorts. Het zijn allemaal hypocriete drogredenen van mensen die weigeren in te zien dat zij zelf tot de onderdrukkende elite zijn gaan behoren. Om de een of andere reden schijnen inwoners van veel hoofdsteden naast hun schoenen te lopen en kijken zij neer op de rest van het land, dat dan misprijzend wordt aangeduid als “het platteland”.

Het is overigens helemaal prima tot de elite te willen behoren, in de goede betekenis van het woord te willen “uitblinken”. Er is niks mis mee om de top te willen bereiken, als je maar niet vergeet waar je vandaan komt en aan wie je alles te danken hebt. Als je maar niet arrogant bent, als je maar geen “dhimmy” bent, als je de problemen van de burgers niet wegwuift maar serieus neemt. En dat is de reden dat kiezers stemmen op mannen als Pim Fortuyn en Donald Trump.