Oh hij is serieus; 'Top 2000 is wéér feest voor witte mannen,' zegt Özcan Akyol

Akyol begint z'n column al met het benoemen van z'n migratieachtergrond. Ja, hij is dan wel Nederlander, maar wel 'zo één', dus heeft hij als 'dit type Nederlander' natuurlijk weer een nèt iets andere mening over muziek en de Top 2000. Sterker nog, het maakt hem zelfs boos en verdrietig dat hij naar Pink Floyd en Led Zeppelin moet luisteren en niet naar Tarkan!

Ja, Tarkan is weliswaar een soort ééndagsvlieg geweest en de andere artiesten die hij noemt hebben we ook nog nooit van gehoord maar de 500.000 'echte Nederlanders' (met een migratieachtergrond, dus nét even anders!) volgens Akyol wel! Ja, die 500.000 man had zelf ook gewoon kunnen stemmen en Tarkan die lijst op kunnen slingeren, maar nee, dat kan het niet zijn. We zijn gewoon in de ban van 'witte nostalgie', want dan kun je mooi vanaf de zijlijn blijven zeiken en hoef je niet die 500.000 man te mobiliseren voor je favoriete liedje.

'Ach Wout, dit gaat toch nergens over? De Top 2000, kom toch op zeg!' Was het maar zo simpel. Ja het gaat nu over iets simpels, maar er zit een achterliggend idee achter. Kennelijk is de meest basale vorm van democratie bij een kul onderwerp als de Top 2000, al een inclusiviteitsprobleem. Één die niet opgelost moet worden met 'zorg dan voor meer stemmen,' maar direct een gelijkheidsstrijd is waar 'witte oude mannen' eigenlijk verkeerd stemmen en meer op bagger als Tarkan moeten stemmen, zodat Akyol eindelijk stopt met huilen.

Daarvoor moet nog wel eerst meer geld naar de NPO, want om zijn wil door te drukken en de mening van 'witte oude mannen' te veranderen is natuurlijk keiharde cash nodig. Stel je voor dat je zelf geld moet gaan inzamelen voor een doel waarvan je meent dat het zó belangrijk is.

Kap eens heel snel met die trieste identiteitspolitiek, Akyol, en ga weer eens over normale zaken schrijven, dat doe je namelijk prima.

[embed]https://twitter.com/OzcanAkyol/status/1076414064899878912[/embed]

Het zal wel aan mij liggen, maar zoveel scheelt die ironie van Akyol niet meer van de werkelijkheid, tegenwoordig!