Of de Duitsers even wat minder Duits willen zijn

In de Engelstalige Der Spiegel van deze week een oproep van een Pool, een Spanjaard en een Luxemburger: of de Duitsers in de internationale arena gaarne wat minder aan zichzelf, en wat meer aan de rest van Europa willen denken. Het drietal heeft de titel van het boek Deutschland schafft sich ab waarschijnlijk nét iets te letterlijk genomen.

Allereerst mag de Luxemburger, minister van buitenlandse zaken Jean Asselborn, aan het woord:

Asselborn zegt het alsof het een belediging is. Alsof het een schande is om in internationaal-politieke aangelegenheden voor je eigen hachje te pleiten. Duitsland zou - in zijn visie - niet alleen z'n eigen ambassadeur moeten zijn, maar ook die van bijvoorbeeld Zuid-Europa. Het probleem met de strategie van Asselborn is het volgende: als je jezelf opstelt vol met goede wil en bereidheid voor andere landen om hun problemen op te lossen, val je ten prooi aan aasgieren en parasieten.

Hoe dit in z'n werk gaat hebben we allemaal gezien met de onderhandelingen voor de Meerjarenbegroting met de regeringsleiders uit alle lidstaten. De Zuid-Europese landen werkten gewoon samen om zoveel mogelijk geld los te peuteren bij het Noorden. Als je dan je eigen belangen (namelijk zo min mogelijk geld overmaken naar de 'knoflook-landen') niet zou verdedigen, dan ben je uiteindelijk een stuk duurder uit.

Maar wat heeft Luxemburg precies aan deze fictieve Duitse vrijgevigheid? Welnu, even later in het stuk legt Asselborn z'n ware agenda bloot:

Wat er nu zo "objectionable" (verwerpelijk) is aan eurobonds? Dat is dat je als creditcard gaat fungeren voor andere landen. Hoe meer je subsidieert en sponsort, hoe minder er in de gesponsorde en gesubsidieerde landen gebeurt. Waarom zou je immers hard werken als je het geld ook gewoon van Duitsland kan krijgen? Asselborn denkt dat je problemen oplost met eurobonds, maar het tegendeel is waar: je laat ze juist voortbestaan.

De kritiek van Asselborn wordt ook nog herhaald door de Spaanse ex-premier Felipe González ("[Germany] focusing too heavily on its own short-term interests in the crisis") en door de Poolse minister van buitenlandse zaken Radek Sikorski ("[I expect Germany] to recognize and respect the interests of its partners, as well"). Maar het komt op hetzelfde neer: Duitsland moest maar eens een baken van altruïsme worden in een Europa waar alles ten zuiden van de Alpen hongerig naar de portemonnee van Merkel lonkt.

Het is dus te hopen voor de Duitse bondskanselier dat ze het advies Asselborn, González en Sikorski in de wind slaat. Hun idee van Duitse vrijgevigheid is vrijgevigheid waar je zélf aan onderdoor gaat. Dat moesten onze oosterburen dus maar eens niet doen.