Ode aan de ergernis!

De kogel is door de kerk. De laatste mastodont van het Paarse tijdperk heeft vanmiddag afscheid genomen van de politiek. Normaal gesproken zou dit een handvat zijn om hier los te gaan op de linkse elite, op de zuurheid van Groenlinks of dat soort zaken, maar dat vind ik niet enkel ongepast, maar ook onterecht.

Femke Halsema heeft het politieke debat in de voorbije jaren kleur gegeven. Niet speciaal groen, want dat aspect van de voormalige communistische partij heeft zij kundig weten te verwerken in een veel breder, liberaler pakket idealen. Het zijn niet mijn idealen, maar de wijze waarop zij in haar 12 jaar Kamerlid en haar 8 jaar fractieaanvoerder haar partij tot een serieuze speler heeft weten te vormen is prijzenswaardig.

Maar een ding ga ik het allermeest missen aan Femke: ik kon me zo vreselijk aan haar ergeren. Haar stijve bovenlip, haar verongelijkte houding in het debat, haar schaamteloos populistische afwijzing van het populisme; alles eigenlijk. En dit is echt niet vervelend bedoeld. Ik meen het serieus. Bekijkt u het maar zo, Ajax-fan zijn zonder het bestaan van Feyenoord en PSV is ook geen lol aan! Femke gaf dag in dag uit reden om je te ergeren aan linkse politiek. Dat is niet zomaar wat waard, dat is heel erg veel waard!

Met het aantreden van Jolande Sap is dan ook een nieuw tijdperk aangebroken. Sap is een kundige, beheerste vrouw, die niets heeft van de ergernisfactoren van haar voorgangster. Inhoudelijk sterk als haar Femke is haar enige kwaal dat ze wat verveeld kan overkomen. Maar of ik me daar nou zo aan ga kunnen ergeren als aan Femke, dat betwijfel ik.

Ik had dan ook nooit gedacht dat ik het ooit zou zeggen, maar hier komt het dan toch, oprecht: Femke, ik zal je missen!