Het einde lijkt in zicht voor het linkse Amerikaanse magazine.
Het gebeurt niet vaak, maar zo heel af en toe kan ik iets van medelijden en sympathie opbrengen voor onze socialistische medemens als die in de penarie zit. Case in point: The New Republic. Het jarenlang, nee, decennialange toonaangevende linkse magazine is namelijk op sterven na dood. De afgelopen jaren werd het steeds minder goed gelezen, het hield met de maand minder abonnees over, het concentreerde zich vooral op zijn website waar het uitblonk in het virtueel in elkaar slaan van andersdenkenden (zonder een duidelijke, systematische overheidsfilosofie te articuleren), en recent kwam TNR ook nog eens in handen van een nieuwe eigenaar, die grote veranderingen 'beloofde.'
Of misschien moet ik zeggen: bedreigde.
Eigenaar Chris Hughes stelde namelijk onlangs dat hij het woord 'magazine' achterhaald vond en TNR meer zag als een "online media" bedrijf. Daarbij kondigde hij grote hervormingen aan. Eén ervan is dat het magazine verplaatst zou worden van Washington D.C. naar New York. Ook gaat TNR zich onder zijn leiding meer richten op internetsucces en minder op daadwerkelijke inhoudelijke bijdragen, waar het magazine eens juist om bekend stond en waarvoor het gerespecteerd werd. Ja, zelfs door Amerikaanse conservatieven en klassiek-liberalen.
Het gevolg van dit alles? Het magazine kreeg enorm veel kritiek te verduren en vandaag werd bekend dat een heel scala aan redacteuren hun ontslag gezamenlijk hebben ingediend:
Kort gezegd komt het erop neer dat een ieder die ook maar iets van een serieus debat wilde voeren en de politiek probeerde te beïnvloeden de handdoek in de ring heeft gegooid. Of dit komt doordat men niet te spreken is over de koers die Hughes wil inzetten of omdat men eerst en vooral loyaal aan elkaar is en niet aan het magazine, is onduidelijk, maar het punt is dat TNR zo in bijzonder onrustig vaarwater terecht komt. Sterker nog, deze progressieve boot staat op het punt van kapseizen.
Het vervelende hieraan is niet dat ik zo graag wil dat er invloedrijke linkse magazines zijn, maar dat TNR symbool staat voor de teloorgang van serieuze progressieve beleidsmagazines. Rechts Amerika heeft dit soort publicaties nog steeds - en ze doen het zelfs behoorlijk goed - maar links heeft een ernstig tekort aan intellectuele slagkracht. Het Amerikaanse
progressivisme hangt tegenwoordig alleen maar aan elkaar van boze slogans en leuzen.
Zoals Vox.com uitlegt:
To the wonk in the 1970s, '80s, and '90s, these magazines were the thrumming center of the policy conversation in Washington. That's why it was believable that The New Republic was the "in-flight reading on Air Force One." President Bill Clinton was a policy wonk. What else was he going to read?
But they're no longer the center of the policy conversation in Washington. That conversation has spilled online, beyond their pages, outside their borders. The in-flight reading on Air Force One is probably saved to President Obama's iPad. And as those magazines have tried to keep up, they've lost a bit of that second dimension. The New Republic, for better and for worse, has stood for less in recent years. So too do its competitors, who sound a bit more like everyone else and a bit less like themselves.
En:
This, in a way, seems to be the real fight at TNR: many there feel Hughes promised, explicitly or implicitly, to preserve the TNR of yore, even if it lost money indefinitely (as it has in the past). Hughes believes his charge is to make it a viable web publication, in a world where viability — and, arguably, influence — requires web traffic. For many at TNR, becoming a webbier publication feels like losing TNR's soul. For Hughes, watching TNR fall further and further behind its competitors feels like accepting the institution's death.
Het kan zomaar zijn dat TNR geen langzame dood sterft; dat het magazine dit allemaal overleeft, hoewel in een andere vorm. Helaas is dat volstrekt irrelevant. Het probleem is namelijk dat het nieuwe TNR niet meer het oude TNR is: het zal hooguit een website worden als vele anderen, een algemene links blog waar men zich eerst en vooral bezighoudt met de politieke gevechten en waan van de dag, rechts alleen maar hard aanvalt, en zelf nooit met goed doorwrochte alternatieven komt aanzetten. Zeg maar een soort Daily Kos, maar dan anders.
But what made the New Republic and its peer policy magazines so great was how restlessly, relentlessly idiosyncratic they were — that's how they drove new ideologies and new ideas to the fore. They were worse at covering policy than their digital successors, but probably better at thinking. Part of this was because they simply cared less what the audience thought — they saw their role as telling their audience what to think, and they expected a readership in the low six or high five figures, not the mid-eight figures.
Waarom dit jammer is, vraagt u, wetende dat ik behoorlijk anti-links en anti-socialisme ben? Omdat het van groot belang voor verstandig rechts is om de degens regelmatig te kruisen met serieus-links. Als wij - of in dit geval onze Amerikaanse soortgenoten - niet meer worden uitgedaagd begaan we op termijn vrijwel zeker grote vergissingen die niet alleen een hoop problemen voor onszelf veroorzaken maar ook voor de kiezers (als 'we' aan de macht komen). Daar komt bij dat we het electoraat alleen van onze visie kunnen overtuigen als we gewend zijn om te reageren op (intellectuele) kritiek, en niet slechts op een paar holle populistische frasen over dat het zo allemaal niet kan.
Het einde van TNR (zoals het was) en vergelijkbare linkse publicaties is dus niet alleen slecht nieuws voor onze socialistische vrienden/vijanden, maar ook voor onszelf. Nooit gedacht dat ik die woorden eens zou opschrijven.
