Nederlands staatsburgerschap. Best bijzonder

In de zaterdageditie van NRC Handelsblad doet schrijver Stephan Sanders uit de doeken waarom hij 2 maart a.s. niet meer op de VVD zal stemmen. En goh, wat een verrassing, dat heeft wat te maken met de PVV. Het gaat hem vooral om het compromis dat de VVD met de PVV heeft bereikt dat inhoudt dat er plannen zullen worden gemaakt om nieuwkomers die nog geen 5 jaar in het bezit zijn van de Nederlandse nationaliteit te denaturaliseren in het geval zij een misdrijf begaan waar op z'n minst een gevangenisstraf van 12 jaar op staat. Sanders illustreert de problemen die hij met dit voornemen heeft aan de hand van een tranentrekkerige verhaaltje over zijn adoptieouders die zijn stevig puberende en tevens geadopteerde zusje desondanks nooit de-adopteerde. Omdat adoptieouders dit nooit doen mag de Staat dit ook nooit doen ten opzichte van wat ik voor het gemak dan maar even 'geadopteerde Nederlanders' zal noemen. '[W]at voor ouders geldt, geldt a fortiori voor de staat, die sentiment en wet moet scheiden', aldus Sanders. Waarom dit ook voor de Staat zou gelden is mij onduidelijk, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik mij niet zo prettig voel bij het beeld van de Staat die optreedt als de ouder van zijn burgers; dat laat ik met liefde over aan het linkse smaldeel van de bevolking (zo bezien zat Sanders überhaupt bij de verkeerde partij, maar dat terzijde). Laat ik echter even meegaan in Sanders redenering dat ouders tot (adoptie)kinderen staan als de Staat tot zijn burgers. Dan nog gaat Sanders bezwaar tegen een voorwaardelijk staatsburgerschap niet op. Het gaat Sanders namelijk om het compromis dat 'personen die binnen 5 jaar na verkrijging van het Nederlanderschap (mijn markering, Sven) veroordeeld zijn of worden voor een misdrijf waar twaalf jaar of meer op staat, het Nederlanderschap te ontnemen.' Oftewel: omdat het strafrecht pas vanaf 18-jarige leeftijd geldt, gaat het hier om personen die bewust hebben gekozen voor het Nederlanderschap; niet om personen die bij geboorte reeds twee paspoorten in bezit hebben gekregen. In tegenstelling tot het geval van adoptie, is er hier sprake van een bewuste keuze. Het adoptiekind kiest hier als het ware zelf zijn adoptie-ouder uit. Dat zo'n kind kan puberen, soit. Maar als hij klaarblijke dusdanig lak heeft aan alles wat waardevol is voor zijn adoptie-ouder en evident onhandelbaar is - want gelooft u mij, de delicten waarop minimaal 12 jaar staat zijn niet mals -, is het helemaal niet vreemd als de adoptie-ouder rigoureuze maatregelen treft. Aan alles zit een grens...