Nederland anno 2017: honderden kleuters lopen rond met een MOBIELE TELEFOON op zak

Een teken des tijds of knettergestoord? Jij mag het zeggen.

Als je zoals ik 33 jaar oud bent kun je je de tijd nog herinneren dat er niet zoiets was als "de mobiele telefoon." Toen ik naar de middelbare school ging begon het pas een beetje. Met name Nokia werd steeds populairder. Het spelletje waaraan we verslaafd waren heette Snake. We gebruikten de telefoon verder om elkaar te bellen, te spieken tijdens het maken van toetsen, en om elkaar te 'sms'en.' Voor de rest deden we er niet zo heel veel mee. Ja, we hadden een mobieltje, maar dat apparaat was niet eens bijna écht belangrijk in ons leven. Je mobiel was te vergelijken met je horloge. Je keek er even op als je iets specifieks wilde doen of weten, en voor de rest vergat je dat je het ding bij je had.

Tegenwoordig is dat heel anders. Je 'mobieltje' is misschien wel het belangrijkste apparaat dat je hebt. Je doet er alles mee. Foto's maken, mensen bellen, whatsappen (als iemand die dit leest nog smst: sterf!), video's maken, blog posts schrijven, je dagboek bijhouden, je financiën regelen, je takenlijst opstellen, Facebooken, Twitteren, Instagrammen, met familie communiceren, met vrienden, adresgevens opzoeken als je die nodig hebt, boeken en andere producten bestellen, spelletjes spelen... Het houdt gewoon niet op. De mobiele telefoon is onmisbaar geworden.

Hoewel niemand zal ontkennen dat dit voor óns geldt, zijn er wél heel veel mensen die het tóch vreemd vinden dat dit nóg meer geldt voor de jongste generatie. Case in point:

Natuurlijk zijn er heel veel mensen die dat absoluut niet vinden kunnen. Een kleuter met een mobieltje?! Knettergek! Oh ja, is dat écht zo gek? Die kleuter ziet jou de godganse dag met zo'n ding in je hand. Het is nogal wiedes dat hij a) weet hoe hij ermee om moet gaan en b) óók een mobieltje wil. En wat de ouders betreft die hun kinderen op jonge leeftijd een mobiel geven: die vinden het belangrijk om met hun kind te kunnen communiceren. Vroeger zeiden moeders maar al te vaak "waar is Pietje nou weer?" Tegenwoordig vragen ze zich dat helemaal niet af. Ze appen of bellen even en klaar.

Daar komt bij dat critici van dit soort ontwikkelingen vergeten dat, als de mobiele telefoon en technologie in het algemeen al zo belangrijk zijn in ons leven, als volwassenen, dit nog veel meer zal gelden voor de jongste generatie. Kinderen die nu geboren worden -- of de afgelopen vijf jaar geboren zijn -- zullen niet anders weten. Het mobieltje hoort voor hun gewoon bij het leven.

Sterker nog, door je jonge kinderen er stelselmatig van te weerhouden om telefoons en tablets te gebruiken zorg je er alleen maar voor dat ze een technologische achterstand oplopen ten opzichte van hun leeftijdsgenoten. In de toekomst -- zeg, over 20 jaar van nu, maar eigenlijk al over 1o jaar -- is dat gewoon dodelijk. Wie denk je dat de apps van de toekomst ontwikkelen? Of wie augmented reality en virtual reality groot gaan maken? De kinderen die opgroeien met smartphones en tablets of kinderen die op hun 12e verjaardag voor het eerst een mobieltje in handen krijgen? Juist. Nou dan.

Oh, en dan nog iets. Ik zie overal om me heen technologie-hatende ouders andere ouders bekritiseren die hun kinderen wél een eigen mobieltje geven. Maar wat valt me op? Als zij thuis zijn geven ze hun kind hun eigen smartphone om mee te spelen. Oh, dus dat mag wel? Babygirl mag niet zelf een iPhone hebben, maar ze mag papa's iPhone wél gebruiken? Op welke manier is dat in vredesnaam zelfs maar een beetje logisch?