Multicultureel eliteproject Turkije

Op donderdag 23 mei jl. heeft de Voorzitter van de Europese Raad, Herman Van Rompuy in Ankara te kennen gegeven de toetredingsonderhandelingen met Turkije te willen 'intensiveren'. Hetgeen mislukt, dient te worden geïntensiveerd, zo luidt de redenering. Het is bij voorbaat een volstrekt zinloze exercitie. Turkije bij de EU halen is zoiets als morgen besluiten China een uitnodiging voor het EU lidmaatschap te sturen. Turkije moet nooit lid worden van de EU.
 
Ondanks die luttele paar procent die het geografisch gezien in Europa ligt, is Turkije toch echt niet Europees. Turkije ligt in het Midden-Oosten en is het bovenal islamitisch. Het stukje Europa dat Turkije vandaag de dag beheerst is niet meer dan een herinnering aan het expansionistische verleden van het Ottomaanse Rijk. Turkije heeft nooit onderdeel van Europa uitgemaakt, het heeft slechts een deel van Europa veroverd. Dat is waar de gemeenschappelijke geschiedenis van Europa en Turkije zo ongeveer ophoudt. Juist gezien deze geschiedenis zijn de neo-Ottomaanse visie en islamitische agenda die Erdogan erop nahoudt, dan ook alles behalve geruststellend.
 
Dat Turkije wederom zijn invloed wil laten gelden in Europa, is natuurlijk wat anders dan dat Turkije deel uit zou willen maken van Europa. Turkije wil vooral overheersen. De schoffering van de Nederlandse soevereiniteit door de bemoeienis met het Turks-Nederlandse pleegkind Yunus, het feit dat Turkije Turkse emigranten en hun nazaten beschouwt als Turkse onderdanen, het feit dat Erdogan assimilatie een misdaad tegen de menselijkheid noemt. Het is overal Turks-nationalisme wat de klok slaat. Turkije wil zijn invloedssfeer uitbreiding in Europa, maar andersom duldt het geen enkele Europese invloed op Turkije.
 
Dat maakt ook dat hele toetredingscircus een farce. De EU denkt met het potlood in de hand het lijstje voorwaarden van toetreding af te kunnen vinken, om uiteindelijk elk jaar weer te moeten constateren dat er niets af te vinken valt, aangezien Turkije niet aan de criteria voldoet. Sterker nog, Turkije blijkt jaar in jaar uit, steeds verder af te glijden. Er zitten wereldwijd nergens zoveel journalisten vast als in Turkije, mensenrechten worden structureel geschonden en het land islamiseert in sneltreinvaart.
 
Verbazingwekkend is dit - behalve misschien voor de Europese elite - natuurlijk niet. De reden is doodeenvoudig. Turkije is niet Europees en wil dat ook niet zijn. Turkije is islamitisch, onderschrijft niet de Europese waarden en de meerderheid van de Turken ziet helemaal niets in het EU-lidmaatschap. Wat Turkije vooral wil is geld en invloed op Europa. Daarbij vertrouwt men erop dat de Europese elite wel toegefelijk zal zijn. En ze worden inderdaad op hun wenken bediend.
 
Behalve gebrek aan ruggengraat, speelt de Europese elite in ieder geval nog iets anders parten. In het naoorlogse Europa staan er twee visies centraal waar de Europese elite zich sindsdien met religieuze overtuiging aan vastklampt. Het eerste is uiteraard de eenwording van Europa die er moet en zal komen. Het tweede is het heilige geloof in de multiculturele samenleving. Dezelfde elites die op nationaal niveau met hun multiculturele dogma's en cultuurrelativisme een integratiedrama hebben veroorzaakt, hopen op Europees niveau alsnog hun multiculturele fantasie waar te kunnen maken.

Turkije is hierbij de kers op de multiculturele taart.
 
Het feit dat Turkije niet Europees is, steeds verder islamiseert, en structureel westerse waarden aan zijn laars lapt, vormt hierbij geen struikelblok. Integendeel, voor de multiculturele dromers vormt dit juist een aanmoediging. Het is precies dezelfde houding die de Europese elite al decennia  inneemt t.o.v. de miljoenen immigranten die men binnen heeft gehaald. 
 
Met het loslaten van het Turks lidmaatschap zou men weer een illusie armer zijn, wat men er in de huidige crisistijd simpelweg niet bij kan hebben. De Europese elite buigt liever voor Turkije, dan te accepteren dat men weer een multiculturele illusie armer is. De voorspelbare massa-immigratie en islamisering die Turks lidmaatschap over Europa zal afroepen neemt men graag op de koop toe. Die zijn toch voor rekening van de burger. Met zulke politici heeft de burger in elk geval geen vijanden meer nodig.