Moord, racisme en "wit privilege"

Stratmann had alle privileges die actrice Nzume en kunstenaar Quinsy Gario claimen niet te hebben in Nederland. Vanwege hun huidskleur, al betwijfel ik of zij ooit een cent in hun leven hebben verdiend die niet door de overheid is uitbetaald. U weet wel, van belastinggeld, opgebracht door witte mannen als Stratmann. Deze werkte zijn hele leven hard om zijn eigen bedrijfje succesvol te maken en te houden.

Zou Stratmann zich geprivilegieerd hebben gevoeld, toen hij op een aprilochtend in 2012 voor de laatste maal in zijn leven opstond en naar zijn juwelierszaak ging? En toen de niet-witte, kansarme Sandro Grigolia en Ziya Borukcu uit de door Lasha Geliashvili gechauffeerde auto stapten en zijn zaak binnenliepen om de vruchten van zijn harde werk – van zijn privileges, zouden Nzume en Gario zeggen – op te eisen met een pistool in de hand?

En toen Ruud Stratmann zich verweerde tegen deze arme slachtoffers van het in Nederland zo welig tierende racisme, wat bleken zijn privileges waard? Een kogel en een einde aan zijn witte, middelbare bestaan.

Schijnproces
Je zou verwachten dat er in een institutioneel racistisch land als Nederland een schijnproces zou volgen waarna de gekleurde daders aan de hoogste boom worden opgeknoopt. Dat de witte, geprivilegieerde elite alles zou doen om deze aanslag op een van hen meedogenloos te vergelden.

Gisteren in de raadzaal van het Haagse gerechtshof bleek wat privilege anno 2013 echt waard is, wat het leven van een witte man van middelbare leeftijd waard is: tien jaar en geen dag meer. Sandro loopt (ruim) voor zijn dertigste levensjaar weer vrij rond. Ziya zal dat doen als hij midden 20 is. Lasha zal geen dag meer in de gevangenis doorbrengen. Alle drie zullen nog decennia de tijd hebben anderen te beroven en dood te schieten. Ik vraag mij af: wie blijkt er hier nu geprivilegieerd?

De zo racistische Nederlandse staat hield rekening met Sandro’s en Ziya’s “onvoltooide” emotionele ontwikkeling, vond het belangrijk dat zij spijt hadden (op aanraden van hun advocaat uiteraard, zelf toonden zij tijdens de rechtszaak geen emoties) en met het feit dat zij niet van plan waren geweest Stratmann te vermoorden. Logisch, als je met een pistool een juwelierszaak berooft, is het toch niet jouw schuld dat er doden vallen? Sowieso was het drietal eigenlijk het slachtoffer, want zij hadden schulden. Ongetwijfeld als gevolg van institutioneel racisme.

Doodgeschopt
Ik vraag mij ook af wat de straf was geweest als Ruud Stratmann samen met twee andere geprivilegieerde witte mannen het huis van Sandro was binnengedrongen en deze had doodgeschoten om zijn hypotheek te kunnen betalen. Gelooft iemand dat hij er met 10 jaar vanaf was gekomen? Hoe groot is eigenlijk het risico is voor de gemiddelde zwarte of lichtgetinte in ons zo racistische land om door een witte man van middelbare leeftijd te worden beroofd, verkracht of vermoord? Hoeveel Marokkaanse voetballertjes worden er doodgeschopt door bendes witte grensrechters?

Anousha Nzume ziet zwarten in de gevangenis niet als daders, maar als slachtoffers van institutioneel racisme. Dat zij daarbij geen woorden vuil wenst te maken aan de ware slachtoffers van deze criminelen, geeft aan hoe kleurgebonden haar empathie is. Als goede actrice huilt zij op televisie haar zwarte krokodillentranen, maar helaas niet voor de Ruud Stratmannen van ons land. Hadden ze maar niet wit en geprivilegieerd geboren moeten worden. Hadden ze maar niet tot op middelbare leeftijd moeten werken en belasting moeten betalen om iedereen – ongeacht ras of huidskleur – kansen te bieden.

Tien jaar. Dat is wat het leven van Ruud Stratmann waard was, in ieder geval vier jaar meer dan dat van grensrechter Richard Nieuwenhuizen. Ik geloof dat er in de raadzalen van de Nederlandse rechtbanken en gerechtshoven inderdaad sprake is van een enorm institutioneel racisme.