Mooi: Irak verdrijft moordend ISIS uit Tal Afar, maar helaas worden wij daar niet beter van

Voor een deel van Irak is het een geweldige dag: nadat deze zomer al de metropool Mosul in Noord-Irak na jaren werd bevrijd van de jihadistische moordbrigade, is ook het kleinere Tal Afar nu vrij van het ISIS-regime. Dat is zonder twijfel geweldig nieuws voor Irak, en natuurlijk vooral voor eenieder die daar onder het moordende, verkrachtende en ronduit mensonterende jihadregime moest leven.

Hoewel het absoluut geen optie was om ze dan maar daar aan de macht te laten, brengt de verdere verpulvering van ISIS wel grote gevolgen voor ons in Europa mee. Met dat hele "we zijn bereid te sterven voor ons geloof" valt het namelijk vaak vies tegen in de praktijk: toen het de extremisten voor de wind ging kwamen er moslims uit alle windstreken - inclusief Nederland, helaas - naar het 'kalifaat', maar inmiddels verlaten de islamistische ratten het schip wanneer ze maar kunnen.

Dat ze daarna niet netjes teruggaan naar hun vroegere leventje - wat wij hen gek genoeg nog steeds toestaan, maar dat is een ander verhaal - bewijzen de ontelbare aanslagen door moslimterroristen van de afgelopen jaren wel. Uw linkse medemens zet dat graag weg als een toevallige groei in het aantal mensen met een moeilijke jeugd en niet al te stabiele gesteldheden, maar weldenkende mensen weten inmiddels wel beter, of ze dat nu toegeven of niet.

En dát ze hierheen komen is duidelijk: iedereen ziet de massa's migranten die, bij gebrek aan enige actie van Europese landen - met uitzondering van Polen en Hongarije, die heel toevallig ook geen aanslagen hebben moeten verduren - vrolijk hierheen komen. In het beste geval zijn ze gewoon op zoek naar gratis geld, maar in het ergste geval willen ze zoveel mogelijk 'ongelovigen' hier doden. Zoals een Syrische journalist vorige week nog bevestigde zijn al minstens honderden voormalige ISIS-beulen in Europa aangekomen als 'vluchtelingen', en dat 'voormalige' is helaas slechts tijdelijk: je moet wel erg wegkijkend en naïef zijn om te denken dat ze, zodra ze de kans krijgen, die niet zullen grijpen om hier het zoveelste bloedbad aan te richten.

Het erge is dat ze die kansen dus veelvoudig krijgen: we weigeren onder het mom van 'zielig' nog steeds om nu écht eens werk te maken van degelijke grensbewaking en selectie onder migranten. En dat zal men binnenkort wel weer in de zoveelste Europese stad gaan voelen, is de pijnlijke waarheid.