Moeten bestuurders betalen voor hun falen?

Het klinkt zo aantrekkelijk.

Van de week werd bekend dat woningbouwcorporatie Vestia haar voormalige topman Erik Staal voor 1,9 miljard euro aansprakelijk gaat stellen. Nooit eerder werd in Nederland een privépersoon voor zo'n hoog bedrag aansprakelijk gesteld. 

Staal was natuurlijk een malloot die een heuleboel semi-gemeenschapsgeld kwijt maakte doordat-ie zo graag wilde lijken op topbankiers als JPMorgan Chases Jamie Dimon of Goldman Sachs' Lloyd Blankfein, van wie hij natuurlijk posters aan zijn muur heeft hangen. Ook Staal wilde een grote jongen zijn. En geef hem eens ongelijk. Het hilarische is namelijk dat Staal wellicht onbehoorlijk heeft bestuurd, maar dat zijn praktijken niet illegaal waren. Wat hij deed is extreem risicivol en heeft ons bijna twee miljard gekost, maar het mocht gewoon. 

Maar waar het om draait: is het zinning om de schade die bestuurders hebben aangericht, op hen te verhalen? Natuurlijk kan Staal die 1,9 miljard niet ophoesten, ook niet als we beslag hebben gelegd op zijn huizen. Het is vooral symbolisch. Maar zijn ook minder dure uitglijders die te herleiden zijn tot de foute beslissingen van bestuurders. Uitglijders die ze wel met privégeld kunnen compenseren. Maar valt dat aan te raden?

Jazeker! Kijk, we kunnen natuurlijk geen miljarden gaan terugvorderen van faalbestuurders, maar als kan worden aangetoond dat er rücksichtlos is gehandeld (is makkelijker dan het klinkt) moeten we bestuurders - vooral in de (semi-) overheid daar gewoon op aanpakken. Wanbestuur doet pijn in de portemonnee. Prima. De beloning is hoog en dan zou het risico navenant moeten zijn. Dat is pas lekker risicovol beleggen.

Edoch, dan moeten we wel onze snaveltjes houden over de exorbitante salarissen in die sector, want de beloning van een faalbestuurder is straks weinig meer dan een omgekeerd voorschot op een miljoenenclaim.