Miskleunende schrijvers

Dat laatste kun je van Leon de Winter niet zeggen. De Nederlandse filmmaker, schrijver en columnist is zich juist erg bewust van zijn Joodse identiteit en maakt zich sterk voor Israël. In de jaren negentig was hij nog links en stond hij aan de kant van de politiek correcten; sinds 9/11 maakte hij een scherpe draai naar het (Amerikaanse) neoconservatisme en wijst hij op de gevaren van de islam. Prima, niks mis mee. Wie de aanslagen op de Twin Towers en het Pentagon als een gewone aanslag zag, waarbij het Westen z'n verdiende loon kreeg voor steun aan Israël en het toestaan van onderdrukking van de Arabische wereld, legde niet het juiste onderscheidingsvermogen aan de dag. Daar waren er in het Westen heel wat van, en niet alleen schrijvers. Zij werden door Leon terecht op de pijnbank gelegd. Maar sinds Barack Obama in het Witte Huis zit, heeft hij een donker waas voor ogen en deugt er niets meer van het Vrije Westen. Zowel Amerika als de 'bureaucraten van de EU' krijgen voortdurend vegen uit de pan. Zo ook maandag op de Dagelijkse Standaard, waarin De Winter uitlegt dat de VS en de EU even schuldig zijn aan de Krimcrisis als Poetin. Voor de lezers van deze website al geen verrassing meer. Afgelopen zondag had Hans Roodenburg, geen schrijver maar een gepensioneerde econoom die bij het Centraal Planbureau heeft gewerkt, het over een 'Drang nach Osten' van de NAVO en de EU die het bedreigde Rusland tot zijn stappen had gebracht.

Suggereren dat de westerse politiek nu eigenlijk hetzelfde is als de veroveringspolitiek van de nazi's doet De Winter net niet. Dat zou ook wel erg bar zijn voor een schrijver die beter weet en graag ook lesjes geschiedenis geeft. Beetje lastig ook als de EU die vaak 'EUSSR' genoemd wordt nu ineens weer in de nazihoek wordt geplaatst, terwijl er volop begrip is voor het Russische omsingelingscomplex van mensen die anders de mond vol hebben van 'dhimmitude'. Zo gek is Leon nu ook weer niet. Maar hij heeft het wel over westerse politici de grenzen van Oekraïne hebben heilig verklaard. Onzin, volgens Leon, want het gaat hier om een wankelende en gecorrumpeerde staat, leeggeroofd door bandieten die zich politici noemen, die amper twintig jaar bestaat. Dat van dat leegroven en bandieten is waar. Leon zegt er echter niet bij dat dit mede met steun is gebeurd van Russische oligarchen, die (toegegeven: ook met steun van Zwitserse banken en de Londense City) van de Oekraïne als soevereine staat een farce hebben gemaakt. Vandaar ook dat een flink deel van de Oekraïense bevolking daar z'n bekomst van heeft, zoals we ook in Moskou demonstraties hebben gezien tegen het Poetin-regiem. Verschil met de machthebbers in Kiev is dat de koele rekenaars in het Kremlin wel weten hoe je met zulke protesten afrekent. Met leugens en sinistere overvalpolitiek, zoals nu op de Krim. Vooralsnog zonder een schot te lossen, dat dan weer wel. We mogen dus nog hopen dat Poetin - anders dan Hitler - niet op oorlog uit is en als een cleane wurger te werk gaat. Anders wordt het zo'n rommeltje, en staan straks door het Amerikaanse neoconservatisme beïnvloede schrijvers in de rij dat ze al jaren tegen de naïeve westerse appeasement hebben gewaarschuwd.

Dat wordt dan moeilijk voor De Winter, want met zijn opmerkingen over ten onrechte heilig verklaarde grenzen van Oekraïne, een wankele constructie die eigenlijk thuis hoort in het Russenrijk, bedient hij zich van 'argumenten' die de historisch geschoolden bekend voorkomen. Adolf Hitler - daar heb je 'm weer - zei zulke dingen van Tsjechoslowakije, volgens de Führer van het duizendjarige Derde Rijk een kunstmatige constructie. Ook Tsjechoslowakije was een veelvolkerenstaat en bestond in 1938 nog amper twintig jaar, en net als Oekraïne nu was dat voor velen in het beschaafde West-Europa een 'veraf gelegen land waar we niets van weten.' Verschil is dat Tsjechoslowakije in 1938 de enige democratie in Midden-Europa was, en dat er Sudeten-Duitsers woonden, en geen 'Sudeten-Russen' (zoals in Oekraïne en ook in de Baltische staten, die inmiddels tien jaar EU-lid zijn). Maar verder gaat De Winter helemaal mee met de redeneringen van al die brave Britse conservatieven die in de jaren dertig wel begrip hadden voor de onvrede van de Duitsers, die in Versailles zo waren gekielhaald door de laffe Fransen en de Belgen. Wat des te meer klemt omdat De Winter net als de Israëlische premier Netanyahu voortdurend waarschuwt dat het '1938' is en dat het Westen wederom op het punt staat om het met de duivel (in dit geval Iran) op een akkoordje te gooien. Voor de goede orde: Rusland, nog altijd een kernmacht, onderhoudt warme (ook nucleaire) betrekkingen met Iran en Poetin heeft een 'persoonlijke chemie' met de Syrische president Assad, waardoor al het begrip voor de intimidatiepolitiek van het Kremlin nog een slagje vreemder voorkomt. Of droomt Leon van de nucleaire winter die aan alle nachtmerries een einde maakt?

Kan natuurlijk. We zitten allemaal weleens fout. Allemaal vrijheid van meningsuiting, waarbij we gelukkig ook het vrije internet hebben, en niet alleen de door Washington en Brussel geïndoctrineerde journalisten van de MSM. Louis-Ferdinand Céline zou over deze reis naar het einde van de nacht vast weer een mooie nihilistische en cultuurrelativistische roman kunnen schrijven. En Leon de Winter lijkt al bezig aan zijn 'Dood op Krediet'. Bij schrijvers als Céline en De Winter is alles zwart, aan vele tinten grijs doen ze niet eens. Gelukkig leggen onze westerse mainstream media, waar misschien brave maar toch vooral professionele journalisten werken, meer onderscheidingsvermogen aan de dag.