President Barack Obama wil nog minder kernwapens. Onverstandig.
Dinsdagmiddag riep de Amerikaan in Berlijn op tot verdere kernwapenreductie. Hij bracht in herinnering dat onder zijn regering het aantal kernwapens dat Rusland en de Verenigde Staten hebben al flink is teruggebracht. Het zogenoemde New START-verdrag dat de twee landen in 2010 ondertekenden vereist dat de twee kernmachten hun aantal strategische kernwapens -- dat zijn wapens die elk moment kunnen worden ingezet -- tot 1.550 beperken. Dat is een afname van twee derde ten opzichte van het oorspronkelijke START-verdrag dat president Bush senior en Sovjet-leider Michail Gorbatsjov in 1991 sloten.
De Amerikanen lieten in 2010 voor het eerst weten hoeveel kernwapens ze nog hebben: 5.113. Dat is ongeveer een kwart van de kernkoppen die zij in 1989 hadden, toen de Berlijnse Muur viel, en een afname van maar liefst 84 procent ten opzichte van het hoogtepunt van de Koude Oorlog in 1967. Het merendeel daarvan zal de komende jaren dus worden ontmanteld.
Obama zei na een "grondige evaluatie" tot de conclusie te zijn gekomen "dat we de veiligheid van Amerika en onze bondgenoten kunnen waarborgen en een sterke en geloofwaardige afschrikking kunnen behouden terwijl we het aantal strategische kernwapens met een derde terugbrengen." Oftewel: nog eens zo'n vijfhonderd kernkoppen minder.
Het einddoel van de president is een wereld zonder kernwapens. Want, "zolang kernwapens bestaan zijn we niet echt veilig."
Matthew Kroenig betwist die lezing van de geschiedenis
in Foreign Policy. Er is volgens hem geen enkel bewijs dat kernwapenreductie Amerika veiliger maakt.
Supporters of further cuts argue that reducing the role of nuclear weapons in U.S. policy will help us stop the spread of nuclear weapons to other countries. They argue that our large nuclear arsenal makes it difficult (if not hypocritical) to tell, say, Iran that it cannot have nuclear weapons, or to demand that other non-nuclear countries (such as Brazil and Turkey) help us pressure Iran.
Vrij vertaald:
Voorstanders van verdere reductie beweren dat het verminderen van de rol die kernwapens spelen in het Amerikaanse beleid ons helpen de verspreiding van kernwapens naar andere landen tegen te gaan. Ze stellen dat ons grote kernwapenarsenaal het lastig (zo niet hypocriet) maakt om andere landen, als Iran, de les te lezen of te eisen dat landen zonder kernwapens (zoals Brazilië en Turkije) ons helpen druk op Iran uit te oefenen.
Dat de Brazilianen en Turken zich minder zorgen maken over het Iraanse atoomprogramma heeft met tal van factoren te maken, maar de grootte van het Amerikaanse kernwapenarsenaal is er geen van. Het is ook hoogstonwaarschijnlijk dat Iran ervan kan worden weerhouden een kernwapencapaciteit te ontwikkelen als Amerika nog eens vijfhonderd kernkoppen ontmanteld. Het blijft immers de voornaamste militaire macht in de wereld met een kernwapencapaciteit die nauwelijks is te evenaren -- en een bondgenoot van Irans vijanden in de regio als Saoedi-Arabië.
Minder kernwapens maken Amerika niet veiliger. Integendeel, schrijft Kroenig. Hij deed onderzoek naar alle kernwapencrises sinds 1945 en kwam tot de conclusie dat de landen met de grootste kernwapencapaciteit vaak hun zin kregen. En vaak was dat Amerika.
Er is dan ook niets controversieels aan het behouden van de status quo. "Wat wel controversieel is, is Amerika's kernwapenarsenaal terugbrengen tot het kleinste aantal in zestig jaar ondanks bewijs dat onze nationale belangen eronder zullen lijden."
