Met goedkeuring van de overheid
Het is weer een gekkenhuis. De Gay Pride trekt in alle luidruchtigheid voorbij. Geeft niks. Moet kunnen. Ik woon in Amsterdam en ben hardstikke ruimdenkend. Als Ajax kampioen wordt is het ook feest en gebeurt er ook weleens wat. Al vraag ik me ook af hoe onze hoofdstad zou reageren als katholieken of andere gelovigen zo'n optocht zouden organiseren. Ooit was er boven de rivieren een processieverbod. Dat is niet meer nodig. Nu gaan we in alle gezamenlijkheid uit ons dak, homo of hetero. Aangemoedigd door de overheid.
De jaarlijkse Canal Parade is allang niet meer een feest voor homo's. Vooral het heterovolk feest mee. Dat heet het toppunt van acceptatie. Toch heeft het ook iets vreemds. Dat homo's uit de kast zijn gekomen is hun zaak. Maar waarom moet ik als burger die liever niet met zijn (seksuele) identiteit te koop loopt meevieren met de homo-emancipatie? Nog vreemder vind ik de omhelzing door de politiek. Dat de KNVB inclusief Louis van Gaal met een boot meevaart, is iets voor de voetbalbond. Van oudsher was voetbal een mannelijke sport. Maar de politiek, en in het bijzonder de regering, die de homozaak nog eens extra knuffelt, ga dat niet te ver? Ik weet het, in homozaken gaat niks te ver. Maar een meevarend minister als Jet Bussemaker (PvdA), die aan de partijgenoten in de grote steden nog eens acht ton subsidie uitdeelt om de homoacceptatie onder allochtonen te bevorderen, dat is toch wel een hele bijzondere vorm van openbaar onderwijs. Stel je voor dat een christenpoliticus zoiets had bedacht voor de acceptatie van het christendom. De Tweede Kamer zou te klein zijn. De scheiding tussen kerk en staat zou in het geding zijn. Maar dat geldt voor de homo's, toch bij uitstek privésfeer, allemaal niet. Die breken door alle scheidsmuren heen.
Dat linkse politici graag met de Gay Parade meevaren, is niet zo gek. Amsterdam is hun stad, en de emancipatie van minderheden is hun zaak. Ronald Plasterk, gekscherend minister van Feesten & Partijen genoemd, was steevast van de partij. D66 hult zich graag in het paars en GroenLinks neemt ook graag een roze schutkleur aan. Homopolitici doen het trouwens toch heel goed. Pim Fortuyn ging door alle muren heen bij zijn omhelzing van de gewone burgerman en meldde zonder schaamte het ook met Marokkaanse jongetjes te doen. Niks geen probleem. En de ouderenpartij 50plus laat zich aanvoeren door de voormalige homohoofdman Henk Krol, als bewijs dat er ook een zinnenprikkelend leven bestaat na het pensioen. Krol zat vroeger bij de VVD. Homo's heb je niet alleen bij links, maar ook bij rechts. Niet zo gek, want het blije liberale levensgevoel spoort heel goed met de Gay krant, en in de categorie hoogwaardige en hoogopgeleide consumenten scoren homo's hoog. Helemaal de wereld van win-win.
Misschien heeft Jeanine Hennis-Plasschaert (ook VVD) daarom gedacht dat zij dit jaar van de partij moest zijn, als definitief bewijs dat de totale roldoorbreking tegenwoordig de norm der dingen is. Als eerste vrouwelijke minister van Defensie is zij de genderdoorbraak zelf en daarom bij uitstek geschikt om als blonde stoot bij de Gay Pride door de Amsterdamse grachten mee te varen. Moet niet alleen kunnen, maar moet zelfs. Om te laten zien dat defensie geen mannenbolwerk meer is en dat de krijgsmacht ook open staat voor homo's en lesbo's. Acceptatie, acceptatie, acceptatie. Maar met haar optreden als defensiebabe maakt Jeanine zich ook kwetsbaar. Hebben we van de minister al een geopolitieke uiteenzetting gehoord op de nieuwe dreigingen in een veranderende wereld? Is het bevorderen van de homo-emancipatie wel een kerntaak voor de krijgsmacht? En spoort die emancipatie die zo door de Nederlandse overheid wordt aanbevolen met de westerse waarden waar de krijgsmacht voor staat en waarvoor jonge soldaten overal ter wereld hun leven wagen?
Daarbij loopt de VVD, die van oudsher voor een sterke en geloofwaardige krijgsmacht stond, met een pinup als Hennis-Plasschaert (ze is gelukkig keurig getrouwd) het risico in het buitenland niet meer helemaal als serieuze politieke partij over te komen. Natuurlijk, allemaal vragen en opmerkingen die voortspruiten uit een rolbevestigende mannengeest. Bij de NAVO en alle diplomatieke diensten zul je er geen onvertogen woord over horen. Daar houden ze als meesters in wegkijken keurig de lippen op elkaar. Maar doe niet alsof zulke mannen er niet zijn. In kazernes zijn zij er nog steeds en hoe lang is het geleden dat onze soldaten op missie de Playboy meekregen? (In de jaren tachtig poseerden daar al eens naakte VVD-kamerleden in.)
Ondertussen tekent zich bij al die door de overheid van harte aanbevolen homoacceptatie ook een backlash in de fatsoenssfeer af. Moet kunnen, maar heel veel wat vroeger kon, kan nu niet meer. Vooral de mannelijke heteroseks ligt onder vuur. Op de bootjes aan het Utrechtse Zandpad is voor de eenzame man de dagelijkse Canal Parade van het lokale en uit het buitenland geïmporteerde hoerendom niet meer mogelijk. Niet omdat de betaalde seks taboe is (moet vooral kunnen), maar vanwege de vrouwenhandel. Ook op de Wallen worden bordelen gesloten, waar het Nederlandse bordeelbeleid nog maar tien jaar geleden het uithangbord was van onze progressieve gedoogcultuur. Voor zover er nog priesters zijn, staan zij te boek als billenknijpers, gluurders en verkrachters. Wie vieze plaatjes op zijn computer heeft staan, moet een inval van de zedenpolitie vrezen. Wie op minderjarigen valt - in de jaren zeventig wilde een gezaghebbend en moedig PvdA-senator dat nog uit de taboesfeer halen - mag op een publieke lynchpartij rekenen.
Maar de Gay Pride is een nationale trots geworden, aangemoedigd door de overheid en toegejuicht door een bevolking die bij elke gelegenheid graag uit haar dak gaat. De homozaak lijkt wel de nieuwe staatsideologie. Ben ik de enige die denkt dat Nederland een gekkenhuis aan het worden is? Of ben ik te braaf en te politiek correct en blijven steken in het verleden, toen dit alles nog niet gewoon en geaccepteerd was?
