Minachting.
Hoe ver kan de minachting van de élite gaan voor zogenaamde 'populisten'?
Nou, zo ver: "Koningin Beatrix heeft grote moeite met het populisme", zegt oud-premier Ruud Lubbers in het boek. "Ze had niets met Fortuyn. Ik kan wel zeggen dat ze opvallend rustig reageerde op de moord op Fortuyn", zegt hij. "Ze stond er boven."
'Het boek' is Beatrix. Dwars door alle weerstand heen, geschreven door Jutta Chorus. In haar boek over de koningin legt Chorus uit dat Beatrix zich al enige tijd zorgen maakte over de opkomst van populisme en haar eigenlijk scherp afnemende populariteit. Daarom vroeg ze een groep van 'wijze mannen' om samen te bespreken 'wat zij kon doen om het populisme het hoofd te bieden'. Deel van haar strategie was om daarna meer naar buiten te komen - individueel en als koninklijke familie, om zo een hechtere band te forceren met de burger. Pardon, ik bedoel natuurlijk: met haar onderdanen.
Leuk geprobeerd, maar ik betwijfel dat het 'niet onder de indruk zijn' van een aanslag op een politicus wiens denkbeelden je niet deelt, een goede manier is om jezelf populairder te maken. Raar, maar op de één of andere manier bevestigt dat het beeld voor mij alleen maar dat de koningin altijd denkt dat ze het beter weet én dat ze in essentie een broertje dood heeft aan het democratische systeem.
"Ik kan wel zeggen dat ze opvallend rustig reageerde op de moord op Fortuyn"... Wat moeten we in vredesnaam lezen in die woorden? Ik kan niet anders dan concluderen dat ze het niet zo erg vond; misschien kwam het haar zelfs wel goed uit.
Zo ver kan minachting dus gaan; zo ver dat het geen indruk meer op je maakt als je tegenstander - het onderwerp van je minachting - op gruwelijke wijze wordt vermoord.