“Little England”, La Grande Nation en het Galileoproject

Wie op een heldere avond lang genoeg naar boven kijkt, ziet miljarden euro’s (Nederlands) belastinggeld tot in het oneindige in de verkeerde baan rond de aarde cirkelen.

Zelfs dit peperdure (Franse) door de EU gefinancierde prestigeobject is gedoemd. Ook de landbouwgronden in Frankrijk (en Spanje, Italië, Portugal, Griekenland en thans Polen) zijn na een halve eeuw doordrenkt van honderden miljarden (Nederlands) belastinggeld (c. 45% EU budget voor c. 5% BNP, onder de bezielende leiding van onder anderen de ‘Grote Europeaan’ Brinkhorst). Frankrijk heeft géén hervormingen doorgevoerd, 25% van de beroepsbevolking is geprivilegieerd ambtenaar (De Europese Commissie is niet voor niets op het voor eurocraten uiterst lucratieve Franse model gebaseerd), de pensioenleeftijd is door Hollande verlaagd, het land is economisch en politiek failliet, de schulden schieten door het plafond en voor pensioenen is nooit een franc of cent gespaard. In Italië, Spanje, Griekenland en Portugal een soortgelijk beeld.

Volgens de Volkskrant (hoofdredactioneel 26 augustus 2014) zijn Duitsland en Nederland echter de schuldigen van de economische malaise en permanente recessie in deze landen en de eurozone, waar deze krant overigens al drie jaar het einde van de recessie en de eurocrisis op de voorpagina’s verkondigt. Draghi eist dan ook dat Nederland en Duitsland hun beleid aanpassen en niet Frankrijk en Italië. De euro is een volledig op het Italiaans-Franse model gericht project, dat weinig goeds belooft voor de Nederlandse burgers, democratie en welvaart. De Nederlandse ambtelijke, journalistieke en politieke elite laat Nederlandse burgers betalen voor het wanbeleid in andere landen, waar deze burgers geen enkele (politieke) invloed op kunnen uitoefenen. De Nederlandse burgers gaan op termijn nog eens honderden miljarden euro’s  betalen aan sociale voorzieningen, pensioenen, failliete banken, inefficiënte landbouw en corrupte regionale- en structuurfondsen in alle Zuid- en Oost-Europese landen en krijgen een corrupte Europese Commissie, een Europees Parlement naar Roemeens model en als Noord-Koreaanse applausmachine voor de nieuwe Europese eenheidsideologie en een notoire -onder anderen door Rutte en Merkel geparachuteerde- leugenaar als president van de Europese Commissie. Net zoals in het voormalige Oostblok mogen de burgers eens in de vijf jaar naar de stembus om vervolgens een politburo van Europese eenheidsideologen aan het werk te krijgen, waarbij de selectie niet op basis van kwaliteit, maar op uitsluitend grond van nationaliteit, geslacht en eenheidsideologie plaatsvindt. Engeland zegt echter ‘nee’.        

Het is niet voor het eerst in de Europese historie dat Engeland of het huidige Groot-Brittannië continentaal Europa de weg wijst, op de weg moet houden en te hulp moet schieten. "Some chicken, some neck" staat symbool voor deze historie. In de laatste meidagen van 1940 was het duidelijk dat het ook toen al politiek hopeloos verdeelde en militaire slecht geleide Frankrijk geen partij was voor de Duitse oorlogsmachine, hoewel Frankrijk op papier het grootste leger, de beste tanks en de meeste vliegtuigen had. De Franse Maarschalk Philippe Pétain (1856-1951), toekomstige leider van de met de Duitse bezetter collaborerende Franse Vichy-regering in het onbezette deel van Frankrijk, was er in juni 1940 van overtuigd dat Duitsland  Groot-Brittannië onder de voet zou lopen: “in three weeks Britain would have its neck wrung like a chicken”. Winston Churchill (1874-1965) verwoordde de daaropvolgende ook toen al eenzame, maar eerzame en (moreel) juiste strijd, later als volgt " I warned them that Britain would fight on alone whatever they did. Some chicken! Some neck!"  (Ottawa, 30 December  1941).

Engeland was vanaf 1215 ook de wegwijzer van het huidige representatieve parlementaire stelsel (Magna Charta), de bakermat van de ontwikkeling van politieke partijen, onafhankelijke media, vrijhandel en industriële revolutie. Het Koninkrijk, vanaf 1706 in een Unie verenigd met Schotland, is niet immuun voor tegenslagen, burgeroorlogen, economische pieken en dalen en andere ontwikkelingen. Wat dat betreft is niets Europees Engeland vreemd.

Engeland heeft de reputatie conservatief, geïsoleerd en niet tot veranderen in staat te zijn. Dit miskent niet alleen de industriële, democratische, culturele en geografische realiteit met Engels als wereldtaal, handel tot in alle uithoeken van de wereld, de common law als prominent rechtssysteem en de common wealth als erfgoed, maar ook veerkracht, daadkracht en onverzettelijkheid van dit eiland. Engeland, onder leiding van de in ons land verguisde stadhouder-koning Willem III (1650-1702), leidde het verzet tegen de agressieve expansiepolitiek van de Franse koning Lodewijk XIV (1638-1715). Het is een Engelse denker (Edmund Burke 1729-1797) die in 1790 de staatgreep van een Franse generaal (Napoleon) voorspelde, Engeland leidde ook toen het verzet. Churchill doorzag het nihilisme en eminente gevaar van het Communisme al in 1917 en de opkomst van het Nazisme vanaf de jaren twintig van de vorige eeuw. Engeland neemt in 2014 wéér het voortouw in een concrete, acute en grote bedreiging van de democratie, rechtsstaat en welvaart: de Europese Unie. Niet Engeland is geïsoleerd, maar de elite op het continent.

David Cameron, de huidige premier, verwoordde het op 15 maart 2014 aldus:

Vanaf de veelal uit de context misbruikte referentie van Churchill op 19 september 1946 in Zürich, over de Verenigde Staten van Europa tot het zekere uittreden van Groot-Brittannië uit de EU in 2017, ligt de ontwikkeling van een Europese Unie, die het democratische, economische en monetaire stelsel op het continent in één decennium tot op het bot heeft ontwricht. Het is een in historisch opzicht unieke en vanuit economisch, monetair en democratisch perspectief catastrofale blunder om de euro in te voeren. Het fanatisme, waarmee de Europese elite, onder wie Rutte, het succes van de euro blijft verkondigen doet sterk denken aan andere totalitaire eenheidsideologen die tot de laatste snik in de eindoverwinning bleven geloven. De wonderwapens van de dictator van toen hebben plaatsgemaakt voor de ‘onconventionele maatregelen’ van de monetaire Duce van nu. Daar heeft ‘little Engeland’, groot in economische daden, politieke analyse en democratisch concept, geen zin in. Engeland staat daarin geenszins alleen, integendeel. Blijkens het referendum in mei 2005 steunt een overgrote meerderheid in Nederland Cameron en niet de leugens, het bedrog en het illegale en wederrechtelijke handelen van Rutte.

IJsland heeft onlangs de onderhandelingen met de EU afgebroken. Ook een overgrote meerderheid in Polen en Tsjechië voelt niets voor de euro en het angst zaaien vanwege Rusland is de enige troef die politici in deze landen hebben. In de enkele West-Europese landen, waar democratie en media nog wel functioneren, zoals bijvoorbeeld Zweden, Noorwegen, Denemarken en Zwitserland, denkt geen zinnig mens aan deelname aan dit politieke prestigeproject. De haat tegen de EU groeit bijvoorbeeld in Zwitserland met de dag, waarbij de reactie van de EU op het soevereine en democratische besluit géén ongelimiteerde toegang van welvarende euro-vluchtelingen en verpauperde EU-burgers meer te accepteren de druppel is.

De euro vernietigt welvaart, werkgelegenheid en democratie. De enige motivatie die de nieuwe eenheidsideologen nog hebben is dat het opheffen van de door hen gecreëerde en door illegale maatregelen op de been gehouden euro meer kost dan het handhaven. Zelfs dit is een leugen. Het is inderdaad een feit dat inmiddels duizenden miljarden wederrechtelijk en illegaal in dit politieke prestigeproject zijn gepompt en dat ook de Nederlandse burgers voor vele miljarden het schip in zijn gegaan. Op de lange termijn zijn de democratische, morele, economische en financiële kosten echter een veelvoud. De euro bestaat alleen nog door de eurodictatuur van Draghi en de leugens van Rutte en niet omdat er een economische, monetaire of democratische basis is.

 De euro creëert uitsluitend werkgelegenheid en lucratieve baantjes voor enkele tienduizenden ambtenaren, politici, journalisten en lobbyisten, zoals de ‘Grote Europeaan’ Ben Bot bijvoorbeeld (onder andere lobbyist voor Gazprom én voorzitter van het bestuur van het ‘onafhankelijke’ advies orgaan van de regering over Gazprom; who cares in deze bananenrepubliek?). Rutte is dan ook direct medeverantwoordelijk voor de escalatie in Oekraïne, omdat hij als een olifant in de porseleinkast Rusland heeft geprovoceerd, zich afhankelijk heeft gemaakt van Rusland en tegen iedere vorm van handelssancties was tot het neerhalen van de MH17. Op het continent en in Nederland komt de politieke, journalistieke en ambtelijk elite er echter mee weg. In Engeland met haar lange traditie en ervaring van democratische waarden en normen en verzet tegen totalitaire eenheidsideologieën voelt en vertaalt de elite wél de onrust van de burgers. Daar worden de ongewenste ontwikkelingen van de EU en de euro wél op hun merites beoordeeld en vervalt de elite niet in plat populisme, angst zaaien en demagogie, zoals de euro als export- of banenmotor, vredesengel, de sina qua non van Europa.

De euro heeft ook niets te maken met ISIS, moslim terrorisme of concurrentie met China, Amerika of Brazilië. De euro werd en wordt in Engeland (en de Scandinavische democratieën en Zwitserland) gemeten, gewogen en afgewezen op basis van de feiten. De elite op het continent kan deze juiste analyse niet waarderen en ontkent niet alleen de feiten, maar negeert, bruuskeert en verbreekt systematisch en welbewust wetgeving, verdragen en afspraken. Op microniveau gaat een burger hiervoor naar de gevangenis. Op Europees niveau krijgen de ‘Grote Europeanen’  lucratieve baantjes en de Karel de Grote Prijs, het equivalent van de Lenin-Orde. De EU heeft talloze peperdure voorlichtingsbureaus, PR-campagnes en gecorrumpeerde media nodig voor haar propaganda, zelfs op de muren in Brussel schreeuwt de Europese propaganda de burgers tegemoet. Een land, wiens burgers voor deze nieuwe tirannie zwichten verdient echter niet beter.