Links en de ziekelijke neiging tot goed-doen

De gemeente Amsterdam spreekt haar eigen inwoners, ruim tweehonderd jaar na de Franse Revolutie, voortaan aan met burger, het geeft geen pas meer om de citoyen op te delen in heren of mevrouwen, want kwetsend voor de 0,0001% van de bevolking die dat niet is. Een als een kind zo blije Rutte kondigt in het Roemeense Sibiu een klimaatplan aan, met doelstellingen die nog verder gaan dan de utopisch klimaatneutrale van de Europese Commissie. Zelfs bij Business Nieuws Radio gaan er geen vijf minuten voorbij zonder dat het woord ‘hulp’ of ‘vluchteling’ valt.

Wat is er in ons gevaren dat wij de godganse dag praten over goede doelen?

Een blik op de menselijke geschiedenis van de afgelopen 3000 jaar geeft geen verklaring voor de populariteit van de Gutmensch anno 2019. Maar een reden voor de massaal vertegenwoordigde geobsedeerde wereldverbeteraars kan mogelijk wel gevonden worden in de samenstelling van de huidige Nederlandse elite.

Onze elite, voortgekomen uit de ergens in de loop van de vorige eeuw uiteengevallen ouderwetse feodaal-industriële standenmaatschappij, bestaat uit twee groepen: 1. een klasse van hogere overheidsfunctionarissen en semi-overheidsfunctionarissen, en 2. een klasse van hoge en/of zeer gespecialiseerde functionarissen in het bedrijfsleven.

Deze laatste elitaire groep, werkend in een pur sang meritocratische omgeving, heeft geen tijd, en haar maatschappelijke interesse gaat niet verder dan de hockeyclub van de kinderen. De eerste elitaire klasse, veelal bestaande uit rechters, museum directeuren, beleids-ambtenaren, slecht betaalde journalisten, tv-presentatoren, burgermeesters, pensioenfondsdirecteuren en leraren, is links. Schakel een willekeurige Nederlandse televisiezender in, en een riedel aan politieke correctheid wordt door een bevlogen vertegenwoordiger van deze elitaire klasse de huiskamer ingeslingerd. Onze maatschappij is inmiddels doordrenkt van semi-overheidsfuncties, bezet door functionarissen voor wie hun eigen politieke voorkeur nadrukkelijk leidend is in hun functioneren. Politieke correctheid hangt als een deken van stuifmeel over ons land, doorgedrongen tot in de verste hoeken en kleinste gaten van onze maatschappij.

In deze polder, waar in principe iedereen aan de universiteit kan studeren, waar de keukenboer per uur soms meer verdiend dan een account van Ernst & Young, is een fanatieke behoefte ontstaan naar het zoeken van nieuwe minderheden, naar slachtoffers, hulpbehoevenden en goede doelen. Een zelfvoedende, omvangrijke industrie, als instrument ter instandhouding van de semi-overheids elite. Bereidwillig geholpen door parasiterende politici voor wie het goede doel niet meer is dan een bereidwillig slachtlam dat dient voor zijn eigen herverkiezing. De ziekelijke-neiging-tot-goed-doen is dan ook vaak niet veel meer dan een zakelijke neiging van berekenende mensen, met in hun kielzog een naïeve groep beïnvloedde schapen.

U vraagt zich af: is dit erg?

Wel, het goede-doelen verdienmodel gaat wringen. Een aanzienlijke bevolkingsgroep lijkt mordicus tegen verdere immigratie en accepteert ook de hoge kosten voor andere goede doelen die op hen worden afgewenteld simpelweg niet meer. Het grote aantal stemmers op de PVV en FvD indiceert dat de bevolking in meerderheid niet links is, of niet langer meer links is. Onontkenbaar is dat de betweterige leraar, de ons vertegenwoordigende links georiënteerde semi-overheids elite, ouderwets, over de datum en onhoudbaar is geworden. De verstikkende goede-doelen-elite lijkt op een stuk overjarige kaas, dat uit zich zelf uiteenvalt.

Tijd voor een nieuwe frisse revolutie á la 1968. Maar dan naar rechts.