Linda de Mol is een heldin
"Ik heb mijn demente moeder nooit als last ervaren."
Het is algemeen bekend dat de moeder van Hugo Borst aan het dementeren is. Hij schrijft daar mooie, emotionele verhalen over waar iedereen mee kan sympathiseren.
Vandaag is de focus echter niet op hem, maar op Linda de Mol, die ook meemaakte hoe haar moeder aftakelde en op een gegeven moment niet meer wist wie al de mensen om haar heen waren, waaronder haar eigen gezinsleden.
In het gesprek met Borst zegt De Mol iets heel moois:
Misschien dacht ze op dat moment wel dat jij haar moeder was.
,,Die gedachte probeerde ik niet toe te laten. Dat is het allermoeilijkst: dat je moeder je niet meer herkent. Maar ik heb altijd het idee gehad dat als John of onze kinderen er waren, dat ze dat toch wel voelde, dat het vertrouwd was, dat het eigen was. Maar misschien heb ik me dit een hele periode wijsgemaakt. (Even stilte.) Ik heb mijn demente moeder nooit als last ervaren.''
Ja, dat is echt een mooie en belangrijke uitspraak. Het wordt tegenwoordig namelijk maar heel normaal gevonden om ouders, als ze eenmaal bejaard zijn, continu weg te zetten als een "last" waar je als kind het liefste van af wilt. De Mol gaat daar dus tegen in, niet door mensen die zo denken een figuurlijke klap in het gezicht te geven, maar gewoon door op een positieve manier over haar moeder te praten.
Twee jaar geleden deelde De Mol haar ervaringen met haar aan Alzheimer lijdende moeder ook al. Toen vertelde ze dat haar moeder behoorlijk veranderd was. Zo was ze vroeger wat afstandelijker, maar vond ze het in de laatste periode juist heel prettig om haar kinderen zoveel mogelijk te knuffelen. Daar kon zij dus ook vrede en geluk uit halen.
Mooi. En ook mooi dat ze hier hardop over spreekt. Ouders zijn nooit een last. Elke dag dat ze leven moet je God op je blote knietjes danken dat je ze nog ziet, met ze kunt praten en ze vast kunt houden. Op een gegeven moment kan dat namelijk niet meer. Dan ga je ze missen -- meer dan je nu voor mogelijk houdt.
