Leefbaar Rotterdam bewijst: door onze harde aanpak komen er minder bijstandstrekkers dan in Amsterdam!

In Rotterdam stijgt het aantal mensen in de bijstand aanzienlijk minder snel dan in de andere grote steden, en dat komt niet doordat het daar op één of andere magische manier beter gaat met de economie.

Het blijft één van de meest mysterieuze rechten van het Nederlanderschap: het recht om de hele dag uit je neus te vreten en te teren op de centen van dat deel van ons land dat wél werkt. Jaja, er zullen ongetwijfeld mensen zijn met een legitieme reden om in die bijstand te blijven zitten, maar over één ding zullen we het allemaal eens zijn: het grootste deel van de bijstandsgerechtigden heeft gewoon geen zin om te werken.

De redenen daarvoor zijn divers. De voornaamste reden is en blijft dat het vaak gewoon niet loont om te gaan werken. Door ons totaal ontspoorde belastingstelsel houd je onder de streep vaak nauwelijks meer over dan wanneer je geen poot uitsteekt en elke maand gewoon die bijstand op je rekening laat storten: wat dat betreft is het best te begrijpen dat veel mensen het niet zien zitten om voor een paar honderd euro extra in de maand fulltime aan de bak te gaan.

Maar daar schieten we natuurlijk weinig mee op: het is een pervers systeem waar we zo snel mogelijk vanaf moeten, maar voordat daar vanuit bovenaf wat aan wordt gedaan, zullen gemeenten het moeten doen met hun eigen plannen. Wat dat betreft kun je als bijstandsmoeder beter niet meer in Rotterdam gaan wonen. Daar geldt onder leiding van Leefbaar Rotterdam al een hele tijd het beleid dat mensen in de bijstand met alle mogelijke middelen weer tot werken gedwongen worden. Weiger je echt om iets uit te voeren? Dan wordt je bijstand gewoon gekort. Lik op stuk dus, en het werkt nog ook!

De cijfers liegen er namelijk niet om: in Rotterdam nam het aantal mensen in de bijstand met 1.7% toe - nog steeds geen feiten om vrolijk van te worden, maar wel stukken beter dan in de andere grote steden. Daar nam diezelfde groep met maar liefst 8.6% toe, wat dus tig keer zo veel is. In Amsterdam, waar de woorden "zou u niet eens aan het werk gaan?" zo ongeveer scheldwoorden zijn, zou het volgens de nog te publiceren cijfers nog erger zijn. Het patroon hier lijkt me in ieder geval duidelijk!

Ook Maarten Struyvenberg, de man achter het bijstandsplan van Leefbaar Rotterdam, heeft wel een idee hoe het kan dat de andere grote steden het minder doen:

Au: die zit. Ik zeg dan ook: aanpakken die handel, en moge heel Nederland het Rotterdamse voorbeeld volgen!