Leefbaar Rotterdam maakt gemeenteraadsverkiezingen tot referendum: 'Willen we onze vlag in de gemeenteraad?'

Nou, deze week was het dan eindelijk zover hoor. Hoewel het, zoals mijn collega Tim Engelbart het verwoordde, meer een 'futloze vlag aan een afgedankte bezemsteel op een houten kistje' is, staat in ieder geval in naam dan eindelijk onze rood-wit-blauwe driekleur in de Tweede Kamer. En hoewel de vorm zeker beter had gekund - Thierry Baudet maakte de vergelijking al met andere landen waar het ding er nét iets trotser bijhangt - is het toch een kleine overwinning voor mensen die vinden dat je ook in 2017 nog wél gewoon trots op je land mag zijn.

Dat was dus ons nationale parlement. Maar waarom zou je het daarbij laten? De Tweede Kamer is immers niet de enige plek waar volksvertegenwoordigers - u weet wel, vertegenwoordigers van het Nederlandse volk - spreken. Ook bij de Provinciale Staten, gemeenten en zelfs waterschappen zit men daar bij gratie van de Nederlander. Is het dan teveel gevraagd om daar te laten zien voor welk land ze daar ook alweer zitten? Dat dachten we niet, moet Leefbaar Rotterdam gedacht hebben. In navolging van de SGP-motie om onze vlag naar het parlement te halen, probeerde Leefbaar in de Maasstad hetzelfde voor elkaar te krijgen. Maar helaas: de linkse oppositie zag daar geen brood in. Dat gaat waarschijnlijk ook niet veranderen, waardoor ze het nu over een andere boeg gaan gooien: de gemeenteraadsverkiezingen van volgend jaar verworden wat de rechtse partij betreft tot referendum over de vraag: willen we ook in Rotterdam de Nederlandse vlag hebben hangen of niet?

Helaas is de kans nihil dat het er echt ook van zal komen. Die vanzelfsprekende liefde voor nationale symbolen die overal zo normaal is, leeft hier gewoon niet zo. Waar ze in andere landen vaak meer dan trots op hun vlaggen zijn en er vaak alle openbare gebouwen mee volhangen, lijken we er ons in Nederland bijna voor te schamen. Bij hoeveel scholen zie je bijvoorbeeld onze driekleur fier wapperen? Bij hoeveel ziekenhuizen en rechtbanken kom je binnen met het gevoel van 'dit kan er zijn omdat dit land hierin geïnvesteerd heeft'? Het antwoord laat zich wel raden: vrijwel nergens. En wat mij betreft had dat gisteren nog mogen veranderen.