LALLEN: De eurozone in het licht van de harde realiteit

De wet van het laagst aanvaardbare niveau en van het laagst bereikbare niveau.

De laatste maanden heb ik geprobeerd met cijfers de situatie in de eurozone weer te geven. Schulden, werkloosheid, gebrek aan groei tegenover inflatie, deflatie, blijvende begrotingstekorten, schulden en vorderingen in het target 2 systeem. Berekeningen over de toestand over twaalf jaar met verschillende groei, tekort, rentecijfers. Verschillen in potentie tussen zuid en noord. De onmogelijkheid om maatregelen te nemen die zowel  voor noord en zuid goed zouden uitpakken. Beschikbare cijfers, die op zich vaak al gemanipuleerd waren, spreken desondanks een duidelijke taal.

Het summum van bedriegelijkheid was het begrotingsoverschot van Griekenland in 2013: van een tekort van 10% in 2012 ineens een begrotingsoverschot. De eurofielen juichten, de kranten stonden er vol van: Griekenland deed het beter dan Nederland! En het werd alom geslikt. De werkelijkheid was een getrukkeerd overschot door allerlei schulden en  verplichtingen voor het gemak niet mee te rekenen. Zonder eurozone hulp kan Griekenland niet, kan het dit jaar de nodige betalingen niet verrrichten, heeft het de komende jaren nog vele tientallen miljarden nodig en kan aan aflossing zelfs niet gedacht worden. De bailouts praktisch vrijwel zonder rente hoeven pas over dertig jaar (en misschien wel vijftig) afgelost te worden. De Engelsen noemen dat op de 'never, never'. . Maar voor de tribune klinkt het goed. Maar al zou er een echt overschot geweest zijn, met een inkomsten niveau van 25% lager gedurende de laatste jaren, een schuld van meer dan 160% van de nationale inkomsten, een schuld die nog steeds sterk oploopt, valt er niets te juichen. O ja, een lening tegen net onder de vijf procent wordt bejubeld als een groot succes. Maar die is zonder Grieks risico voor de leners, want Draghi staat er (via ons) borg voor. Dan is zo'n lening voor de banken voordeliger dan een lening aan Nederland van onder de 2% opbrengst. Zaken zijn zaken.

Griekenland met Nederland vergelijken is de waanzin ten top en in Brussel weet men dat donders goed. Maar de Europarlementsverkiezingen kunnen een positef duwtje best gebruiken en de mensen trappen er toch wel weer in.

In de wereld van de zaken, de echte economie, kent met een aantal wetmatigheden. De wet van Parkinson voor ongebreidelde uitbreiding van staf, het Peter Principle voor het omhoogvallen van functionarissen en zo is er ook het LAL, het Lowest Acceptable Level, het laagst aanvaardbare niveau. Als dat bereikt is is het over. Stop, eruit. In de Eurozone is dat anders, daar geldt het Lowest Attainable Level, want je kunt er niet uit. Het is in de zakenwereld onmogelijk om hoge eisen te stellen voor deelname aan een project en er aan mee te blijven doen als je niet meer aan die eisen kunt voldoen. Eruit, weg ermee. Er mag nooit het gevaar bestaan dat men omlaag getrokken wordt naar dat LAL. Want in de harde economische wereld weet men dat een blok aan het been nooit verandert in een opwaartse druk maar het geheel naar beneden mee trekt. In de eurozone wil men dat niet beseffen.

Is de financiële crisis over zoals Dijsselbloem zegt? Met in de Eurozone een nog steeds toenemende schuld van nu al bijna 95% die de komende jaren tot behoorlijk boven de 100% zal stijgen in die totale eurozone omdat de lidstaten nog steeds meer blijven uitgeven dan er binnenkomt? Die door de steeds lager gehouden rente nu nog betaalbaar is, maar in het VK en de USA loopt de rente al op. En al is de inflatie laag, door armoede omlaaggestuwd, dan geldt dat evenzeer voor de groei, zeker de binnenlandse, gestuit door de toenemende armoede veroorzaakt door de interne devaluatie, door de blijvend hoge werkloosheid van bijna 12% die een zwaar beslag op de algemene middelen legt. In Duitsland honderduizenden, die de energie rekening niet meer kunnen betalen, een eerste levensbehoefte, in het VK al 2.500.000 mensen die hun rekeningen niet meer kunnenbetalen. Zelfs in het noorden van Europa loopt de welvaart terug, in het zuiden kun je niet meer van welvaart spreken.

Is het niet tekenend dat men daar bij de artikelen en debatten over de toekomst van de EU en de Eurozone niets over hoort? Dat de lidstaten en de banken overeind gehouden worden door de uitmergeling van de burgers? Dat het IMF zonder blikken of blozen de spaarpenningen met 10% zou willen afpakken om de banken te redden. Dat het ESM, door de belastingbetaler gevuld en gegarandeerd, hoe dan ook als backstop fungeert voor de herkapitalisatie van de banken in welke lidstaat dan ook. Zo staat het in het nieuwe onderlinge ESM verdrag en dat kan men niet wegpraten. Dat 26 en 27% werklozen een uitzichtloze maatschappij scheppen? Neen, alleen zonder te blozen onzichtbare zegeningen van de EU en Euro loven zonder kwantificeren, met het nonchalante gemak waarmee de elite over de burgers heen stappen, gesteund door de kritiekloze media. Aan de vruchten kent men de boom.