'Ladies only' rukt op
Waar gaat het heen met dit land? Sportscholen, cafés, dans- en bioscoopavonden, rijscholen en golfclubs; je kunt het zo gek niet bedenken of we hebben het tegenwoordig 'ladies only' in Nederland. Een frappant fenomeen. Hier liggen ultieme emancipatie en vrouwenonderdrukking in hun verschijningsvorm wel heel dicht bij elkaar.
U kunt zich vast wel iets voorstellen bij zo'n 'club misandrie'. Uitgebluste huismoeders en nu-al-zure jonge vrouwen die samenklitten omdat ze zich nu eenmaal 'meer op hun gemak voelen zonder mannen erbij'. De 'aksie-sfeer' van de Dolle Mina's schijnt er niet meer te heersen. Desalniettemin - of juist daarom? - zijn de uitsluitend-vrouwen-activiteiten toenemend populair.
Naast onze autochtone mannenhaatsters is er nog een groep die door het ladies only-concept wordt aangeproken. Moslimvrouwen kunnen in damessportscholen en -hammams hun gang gaan, waar dat in gemengde accomodaties niet het geval geweest was:
[Een] veelgehoord argument van tegenstanders van gescheiden activiteiten [is] dat ze de isolatie van moslimvrouwen juist in de hand zouden werken. Maar de sportsters van Only4Ladies zijn het daar niet mee eens. 'Deze vrouwen zouden anders sowieso niet naar een sportschool gaan', zegt Marianne Hond.
Met andere woorden: ladies only-sportscholen zijn een gat in de markt! Het spreekt een grote doelgroep aan, die de gemengde sportschool überhaupt niet zal bezoeken. Zo bekeken zal het ladies only-concept nog wel even blijven oprukken.
Maar wat gebeurt hier nu eigenlijk? Vanuit de Westerse vrouwen bekeken is ladies only-sporten de ultieme emancipatie. Vanuit een moslima bekeken noemen wij het 'vrouwenonderdrukking'. Ondertussen staan ze naast elkaar op de loopband. Het is te makkelijk om het verschil te verklaren met: 'Nederlandse vrouwen kiezen er zelf voor en moslima's worden gedwongen door hun man'. Als Nederlandse vrouwen massaal ladies only gaan sporten en aan hun dochters leren dat het fijn is om te kunnen rekken en strekken zonder angst voor mannenogen, dan ontstaat er binnen de kortste keren een sociale imperatief.
In ieder geval geeft het stof tot nadenken in ons oordeel over de islamitische cultuur. Is het niet hypocriet om te zeuren over een 'vrouwenafdeling' bij een Marokkaans cultureel centrum in Amsterdam, terwijl we zelf activiteiten voor mannen en vrouwen blijken te willen scheiden?
