Klimaat op de achterkant van het gelijk – tussen hoop en wanhoop

De achterkant van het gelijk was in een grijs verleden een maandelijks programma over ethische dilemma’s en kwesties, waarin de presentator aan de hand van verzonnen situaties de grenzen van de ethiek probeerde op te zoeken. Deze formule werd gisteren door de VARA weer van stal gehaald om de bevolking te doordringen van de verschrikkelijke gevolgen van de opwarming van de aarde (die 18 jaar geleden is gestopt en maar steeds niet terug wil komen).

Zoals in het verleden ook het geval was, vertolkte een nog krasse Marcel Van Dam weer de rol van interviewer. Hij deed dat zeer professioneel. In handen van een bekwame presentator leent deze opzet zich bijzonder goed voor sturing/manipulatie van de opinievorming. En dat kan wel aan Marcel van Dam worden toevertrouwd.

Van Dam ging op zoek naar antwoorden op vragen over de verandering van het klimaat. Hoe warm wordt het? Kunnen we de ergste toekomstscenario’s voorkomen? Wat moeten wij – burgers, bedrijven en politieke leiders – dan doen? Zijn we bereid offers te brengen voor de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen? En waarom lukt dat tot nu toe zo slecht?

In de 'Achterkant van het Gelijk' werden acht gasten aan tafel bevraagd en voor lastige ethische dilemma’s geplaatst. Volgens de programmamakers heeft dit slechts één doel: de kijker zelf laten nadenken over het klimaatprobleem. Dat laatste dient echter met een flinke korrel zout te worden genomen, gezien de uiterst suggestieve opzet van het programma.

De gasten waren:

Zoals gewoonlijk voor de vaderlandse TV, getuigde de samenstelling van het gezelschap ondervraagden weer van vooringenomenheid en partijdigheid. De een was nog meer overtuigd van die verschrikkelijke opwarming door de mens dan de ander. Er was voor alle zekerheid geen enkele klimaatscepticus uitgenodigd.

Bij dit soort programma's is het niet alleen van belang te letten op de vragen die wèl worden gesteld, maar ook en vooral op de vragen die niet worden gesteld. En dan gaat het natuurlijk in de eerste plaats om de prealabele vraag hoe de deelnemers zo zeker weten dat de aarde deze eeuw zo'n 2 – 6 graden Celsius dreigt op te warmen. Welnu, dat hebben ze van horen zeggen. Maar wie heeft dat dan gezegd? Dat hebben de wetenschappers van het VN–klimaatpanel (IPCC) gezegd. Maar hoe weten die het dan? Die hebben klimaatmodellen waarmee ze de toekomstige ontwikkeling van het klimaat kunnen projecteren. Kloppen die modellen met de werkelijkheid? Nee, dat doen ze niet. Ze kunnen noch het verleden 'voorspellen ('hindcasting'), noch de toekomst ('forecasting'). Ze zijn niet gevalideerd. Waarin verschillen die modellen dan van pure speculatie dan wel duimzuigerij? Tja ...

Een andere niet–gestelde vraag was de oorzaak of oorzaken van de huidige opwarmings'pauze' ofwel hiatus. 'If you can't explain the pause, you can't explain the cause.'

Een derde belangrijke vraag die niet werd gesteld, was wat te doen tegen opwarming (als die al optreedt). Is er zoiets als een CO2–thermostaatknop waarmee de wereldtemperatuur kan worden geregeld? En zo ja, wat gaat dat dan kosten en wat levert het op?

Onder de opwekkende titel, 'Klimaatramp is niet meer tegen te houden', met als omineuze ondertitel, 'Wie gelooft dat de democratie het klimaatprobleem tijdig kan oplossen gelooft in sprookjes', schreef Marcel van Dam in de Volkskrant van gisteren, dat veel wetenschappers bang zijn voor spot van klimaatsceptici: 'Hoe is het mogelijk dat, op enkele uitzonderingen na, de Nederlandse academische wereld, eertijds een bolwerk van maatschappijkritiek, nu zwijgt als het graf als het gaat om een probleem dat alle andere problemen in de schaduw stelt?' Aldus Van Dam.

Het antwoord op deze vraag is eenvoudig. Omdat vele wetenschappers weten dat de beweringen van het VN–klimaatpanel (IPCC) slechts berusten op de virtuele werkelijkheid van klimaatmodellen, die niet zijn gevalideerd en die de huidige opwarmings'pauze', ofwel hiatus, niet hebben voorspeld (beter: geprojecteerd). M.a.w. er is geen solide wetenschappelijk bewijs. Dat betekent dus dat al dat gedoe over die verschrikkelijke opwarming van de aarde niet wetenschappelijk is onderbouwd, maar slechts berust op een 'consensus' onder een uiterst beperkte groep wetenschappers. Bovendien laboreert de klimatologie als wetenschappelijke discipline aan politisering, gebrek aan transparantie en een overmaat aan onethische praktijken.

Het is logisch dat velen in de academische wereld hun geloofwaardigheid en integriteit niet op het spel willen zetten door zich daarmee te encanailleren, ook al omdat zij niet competent zijn op dit zeer gespecialiseerde wetenschappelijke deelgebied.

Het programma is hier te zien.

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen zie hier.