Altijd hetzelfde liedje met de Antillen

Im Westen nichts neues, zeiden de Duitsers tijdens de Eerste Wereldoorlog om aan de soldaten op het oostfront duidelijk te maken dat er in de loopgravenstrijd in het westen geen ontwikkelingen hadden plaatsgevonden. Geen nieuws was geen goed nieuws; het betekende dat de situatie nog steeds even triest en uitzichtloos was als de voorgaande week. En de week daarvoor. En daar weer voor. Een schier oneindige stroom van treurnis.

Alhoewel we ons momenteel niet in een grootschalige oorlog bevinden, moest ik vandaag toch onwillekeurig even denken aan deze uistpraak. Zoiets zouden Nederlanders namelijk ook tegen elkaar kunnen zeggen als men bij elkaar informeert over hoe het er bij ons westfront precies aan toegaat. Precies: ik heb het over het meest westelijke deel van ons koninkrijk, namelijk de Antilliaanse eilanden. Aruba, Bonaire, Curaçao, Sint-Maarten en de rest van het zooitje. Evenals aan het befaamde westfront in de tweede helft van de jaren '10 van de vorige eeuw lijkt er ook steeds weinig te veranderen aldaar.

De eilanden verkeren in een permanente staat van boosheid en rebelleren bij elke gelegenheid die ze kunnen tegen hun benefactor Nederland. Precies: het land dat altijd klaarstaat om schulden weg te strepen of geld te doneren is voor één keertje klaar met sinterklazen. En ja hoor. Bij monde van de premier van Aruba komen de eilanden die weigeren hun eigen broek op te houden direct in opstand:

Het is altijd hetzelfde liedje bij de eilandjes nooitgenoeg. Altijd meer geld, altijd klagen over hoe Nederland zogenaamd de Antillen zou uitknijpen. In het Engels: same old song. Of inderdaad in het Duits: Im Westen nichts neues. Wat mij betreft tijd om Hero Brinkmans oproep van weleer eens af te stoffen.