Blijkbaar begrijpt de Libische dictator eindelijk dat dat NAVO het serieus meent.
Daarom heeft hij zondag een wapenstilstand
aangeboden aan een gezant van de Verenigde Naties. Het beoogde bestand zou moeten samenvallen met een onmiddelijk staakt-het-vuren van de NAVO en de komst van internationale waarnemers.
Premier Mahmudi zei dat Libië zich blijft inzetten voor de eenheid van haar territorium. Hij vindt dat Libiërs het recht hebben om zelf over hun lot te beschikken, zonder dreiging van bombardementen. De premier beschuldigde de NAVO van misbruik en schendingen, waaronder politieke moorden, een ongerechtvaardigde maritieme blokkade, bombarderen van burgerdoelen en de vernietiging van infrastructuur.
De VN-gezant zei na zijn bezoek dat er dringend een wapenstilstand moet komen en toegang voor humanitaire hulp.
Khadaffi is niet de enige die om een wapenstilstand vraagt. Paus Benedictus deed hetzelfde. Blijkbaar heeft de kerkelijke vader nog altijd een broertje dood aan de scheiding van kerk en staat. Maar goed, dat terzijde.
Aan het front meldden de rebellen dat ze weer iets verder waren opgerukt. Vanuit de westelijke havenstad Misurata hebben ze 20 kilometer in oostelijke richting de stad Tavarga bereikt en in westelijke richting de poorten van Zliten. Elders in het land is er sprake van een impasse.
De afgelopen maanden waren erg lang, zei een woordvoerder van de rebellenregering in stad Benghazi. Maar we zijn erin geslaagd om de oostelijke gebieden en Misurata te bevrijden, evenals de berggebieden in het westen.
Het probleem voor de NAVO is drieledig:
1) Men heeft continu gezegd dat Khadaffi moet opstappen. Een akkoord dat inhoudt dat hij blijft zitten zal gezien worden als een nederland voor het westen. Dat kunnen we ons niet veroorloven.
2) Aan de andere kant is het volstrekt helder dat de rebellen op de grond Khadaffi niet kunnen verslaan. Zoals De Telegraaf terecht opmerkt is er al een tijdlang sprake van een impasse. We kunnen Tripoli wel blijven bombarderen, maar daar hebben we verder ook niets aan.
3) Ten slotte is er nog altijd het probleem met de rebellen. Wie zijn ze? Wat willen ze? Zijn ze wel beter dan Khadaffi? Of zijn ze een soort van Libische Taliban?
Met andere woorden, dit is nou eens een typisch voorbeeld van een situatie waarin geen enkele oplossing perfect is. We moeten aansturen op een uitkomst waarbij wij geen gezichtsverlies lijden, maar waar we zeker weten dat Libië niet opeens geleid gaat worden door een stel fundamentalisten.
