Joodse 'jihadi's' in Kampen

Op dinsdag 4 november organiseerden de CDA-jongeren in Kampen een discussieavond over Israël. Twee knappe blondines, Cathy en Chamoetal, vertelden over hun keuze om in dienst te gaan bij de IDF, de Israel Defence Forces.

Ze waren enkele maanden eerder bij Knevel en Van den Brink te gast geweest om hun verhaal te doen en deden dat in Kampen opnieuw. Wat bezielde deze meisjes om in het Israëlische leger dienst te nemen? Hoe kijken ze op deze tijd terug? En riep hun keuze niet veel weerstand op?

Cathy komt uit het Overijsselse Oldenzaal, heeft een Joodse vader (niet religieus) en een katholieke moeder. Vanwege haar familie in Israël voelde ze de sociale plicht om in het leger te dienen, vertelde ze aan de CDJA’ers en andere gasten. Haar neven en nichten hebben immers ook bij de IDF gezeten. Daarnaast kwam haar keuze voort uit een nationale overtuiging: ‘Ik wilde mijn tweede vaderland beschermen.’ Cathy’s vader vond het niet fijn dat zijn dochter helemaal naar Israël ging. Ook was hij bang dat het gevaarlijk zou zijn. Dit bleek gelukkig mee te vallen. Cathy kreeg een kantoorbaan en werkte daarna op een marineschip. Ze vond kameraadschap. "Het leger is één grote familie." Nu is ze weer alleen. "Ja en ik ben ook weer single," bekende ze giechelend. Het hoeft geen betoog dat de CDA-jongens aan haar lippen hingen.

Voor Chamoetal, die net als Cathy ook een Joodse vader en een Nederlandse moeder heeft, was de keuze om in het Israëlische leger dienst te nemen vanzelfsprekend. Ze zat in Israël op de middelbare school en na de middelbare school moeten alle jongens en meisjes het leger in. Chamoetal hoefde dat overigens niet omdat ze ook een Nederlands paspoort heeft, maar al haar vrienden en vriendinnen gingen en zij wilde daarom ook. Bij Chamoetal speelde bovendien ook een nationaal motief mee: het ging haar om the greater good (een begrip waar ik een beetje rare associaties mee heb, maar ach, wie ben ik). Net als Cathy hoefde Chamoetal trouwens niet te vechten. Ze had een pr-baan en moest buitenlandse bezoekers rondleiden.

Vanuit de zaal werden er weinig kritische vragen gesteld. Ik speelde om die reden advocaat van de duivel. Ik sprak mijn afkeuring uit over de Israëlische bezettingspolitiek en het excessieve geweld van het Israëlische leger afgelopen zomer in de Gazastrook. Wat vonden Cathy en Chamoetal hiervan? Hadden de dames wel eens last van hun geweten?

Cathy steunde door dik en dun Israël en ontkende de bezettingspolitiek: "De Gazastrook bezetten we niet. De Palestijnen willen geen vrede. Ze moeten ophouden met het schieten van raketten." Toch had ze een dubbel gevoel. "Als een Palestijnse vader wordt gearresteerd, snap ik dat zijn kinderen boos worden op Israël. Ze zijn hun vader kwijt. Het gezin is gebroken. Die arrestatie is wellicht terecht, maar leg dat eens aan zo’n kind uit."

Chamoetal, die bij CIJO zit, de CIDI-jongeren, draaide een pr-verhaal af: "We willen als leger natuurlijk geen burgerslachtoffers maken. Hamas wil echter dat er zo veel mogelijk burgerslachtoffers vallen omdat ze dan Israël de schuld kunnen geven. Er vallen ook Israëlische slachtoffers, maar wij plaatsen foto’s van onze doden en gewonden niet op internet. Als er trouwens berichten zijn van excessen worden die altijd heel zorgvuldig door het leger onderzocht. We plegen geen oorlogsmisdaden. Mochten er soldaten zijn die zich toch misdragen dan worden die gestraft."

Hoewel ik hun antwoorden niet helemaal bevredigend vond - de meisjes praatten volgens mij te gemakkelijk Israël na - was ik toch een beetje gerustgesteld. Cathy en Chamoetal zijn twee sympathieke meisjes die uit een bepaald (al dan niet misplaatst) loyaliteitsgevoel bij het Israëlische leger hebben gediend, maar toen een kantoorbaan hadden en in hun diensttijd godzijdank niet aan gevechtshandelingen hebben deelgenomen. Ook zaten ze niet meer in het leger toen deze zomer de nieuwe Gaza-oorlog uitbrak. Cathy en Chamoetal maakten een keuze die ik, als ik een Joodse familie had misschien/wellicht wel niet zou maken, maar ik vind het moeilijk om ze om die reden moreel te veroordelen. Het ligt allemaal een beetje ingewikkeld.

In het gepolariseerde Nederland is er minder begrip voor Cathy en Chamoetal. Het feit dat ze bij het Israëlische leger hebben gezeten was voor de islamitische website Wijblijvenhier een reden om aangifte tegen beide meisjes te doen. Ze waren volgens de website oorlogsmisdadigers en schuldig aan de genocide in Gaza. Het aangifteformulier kun je downloaden, net als dat tegen Geert Wilders. Ik heb geen flauw idee hoeveel aangiftes er zijn gedaan en of het OM het in behandeling gaat nemen.

Ook de SP-fractie in Zoetermeer deed een duit in het zakje. In een brief (pdf) aan het College van B&W noemde de fractie Nederlandse burgers in Israëlische krijgsdienst ‘jihadi’s’ en sprak de vrees uit dat terugkerende ‘jihadstrijders’ een potentiële dreiging zouden vormen voor de Nederlandse samenleving. Sommige Israëlische politici hadden zich aldus de SP immers schuldig gemaakt aan anti-Arabische en islamofobe retoriek. Dat zou tot explosieve situaties kunnen leiden kennelijk. Het College van B&W wilde trouwens geen actie ondernemen omdat deze kwestie een zaak van de rijksoverheid was.

Het bleef niet bij stemmingmakerij. Cathy en Chamoetal zijn na de uitzending bij Knevel en Van den Brink ook bedreigd. Ze werden gelukkig niet op straat lastiggevallen, maar via Facebook kreeg Chamoetal veel doodsbedreigingen binnen. Ze was volgens de bedreigers een vuile zionist en een rotjood en haar hoofd moest er daarom af. Dat niveau. Chamoetal deed aangifte bij de politie maar die deed daar niets mee. Chamoetal: "Je kunt op Israël kritiek hebben. Dat mag ook. Maar als Israël zich misdraagt is dat geen excuus voor Jodenhaat." Cathy: "Ik voel mij veiliger in Israël."

Het was een boeiende avond met een trieste conclusie.