Job Cohen wordt president van Frankrijk

Alle pogingen van Angela Merkel ten spijt zal de Franse wederhelft van Europa's favoriete power couple dit voorjaar waarschijnlijk het Elysée moeten verlaten. Nicolas Sarkozy staat er namelijk slecht voor in de peilingen. Zijn socialistische rivaal, François Hollande, zou Sarkozy in de tweede ronde van de presidentsverkiezingen in mei volgens de laatste peilingen overtuigend kunnen verslaan.

De conservatieve president tracht zich als een verantwoord bestuuder aan het Franse volk te presenteren. Een kapitein die het schip niet vroegtijdig verlaat. Hij belooft het begrotingstekort terug te brengen en maant de Fransen aan zich vooral meer als Duitsers te gedragen. Aan de andere kant van de grens werken mensen harder en langer. Dat kan de Fransman toch ook?

Echter, de Fransman heeft daar helemaal geen zin in. Hij ziet niet in waarom hij meer dan vijfendertig uur per week zou moeten werken en niet voor z'n zestigste met pensioen kan gaan. Eén op de vijf Fransen werkt voor de staat en tal van industrieën zijn eigendom van de overheid. Onderwijs en zorg zijn gratis. Een meerderheid van het Franse volk wil dat graag zo houden. Eigen land eerst! Dus doen de socialisten en het isolationistische Front nationale het goed in de peilingen. Sarkozy probeert de Franse mentaliteit bij te stellen in de hoop dat het land toch mee kan komen in de éénentwintigste eeuw. Het is een strategie die gedoemd is te mislukken. Frankrijk wilt niet vooruit. Frankrijk staat al jaren stil.

Hollande houdt de Fransen voor dat er niets mis is met hun model van een gemengde economie waarin een grote rol is weggelegd voor de overheid. Ook hij belooft begrotingsdiscipline maar wil niet zeggen waar precies bezuinigd gaat worden. Sterker, hij wil juist meer uitgeven aan onderwijs om de jeugdwerkloosheid te bestrijden en de pensioengerechtigde leeftijd terugbrengen naar zestig. Dat laatste gaat waarschijnlijk niet gebeuren maar de kans dat Frankrijk onder een socialistische regering (links zal ook een meerderheid in het parlement behalen) de Europese begrotingsregels naleeft is klein. Au revoir, Triple-A.

De populariteit van Hollande is opmerkelijk omdat er nauwelijks een saaiere salonsocialist in Frankrijk te vinden is. Ook hij verkoopt zich als een bestuurder die oogt heeft voor de lange termijn maar zich niet al te veel bekommert om de details van beleid. Hij moet niets hebben van het populisme op rechts en ageert tegen de wereld van het grootkapitaal en de kredietbeoordelaars die alle problemen in Europa veroorzaakt zouden hebben. Hij spreekt met afschuw over wat zijn Nederlandse collega het casinokapitalisme zou noemen.

De overeenkomsten zijn treffend. Net als Job Cohen is Hollande nooit tot een openbare functie gekozen. Jarenlang was hij partijbaas om zich, na de ondergang van Dominique Strauss-Kahn, op te werpen als de verlosser van Frankrijk. Hij is de man die de boel bij elkaar moet houden. Het moment waarop de grootte van de hypotheekschuld van Frankrijk hem even ontgaat moet nog komen. Wellicht dat Sarkozy dan nog mogelijkheid ziet om Hollande af te schilderen als een elitaire apparatsjik die niets begrijpt van de zorgen van de gewone Fransman maar een verkiezingsstrategie die afhangt van de tekortkomingen van je tegenkandidaat is natuurlijk erg gevaarlijk. Zoals het er nu naar uitziet kan Merkel maar beter afscheid nemen haar Sarko.

Foto: François Hollande