Mr. Euro staat pal voor de euro: de Duitse minister van Economische Zaken Philip Rosler moet zijn mond houden. 'Brussel' houdt geen rekening met een Grexit.
Jean-Claude Juncker, de Luxemburgse premier en voorzitter van de Eurogroep, is boos op Philip Rosler, de Duitse minister van Financien. Die had onlangs namelijk het lef om openlijk te speculeren over een Grexit.
Zoals u weet is dat verboten in eurofiele kringen:
In de krant Süddeutsche Zeitung van maandag hekelt Juncker het ,,gezwets over het vertrek van Griekenland''. Dat is volgens de Luxemburger ,,niet behulpzaam''. De eurozone is ,,vastbesloten'' met z'n 17en door te gaan.
Hoewel het aardig is dat De Telegraaf een artikel wijdt aan deze ruzie, is het interessanter om berichten in de Duitse media te lezen. Zie bijvoorbeeld dit artikel in Der Spiegel (langer en informatiever dan het korte nieuwsbericht in krant voor Wakker Nederland):
Juncker, der häufig als "Mister Euro" bezeichnet wird, bestätigte, dass sich der Rettungsfonds EFSF und die Europäischen Zentralbank (EZB) darauf vorbereiten, notfalls Staatsanleihen schuldengeplagter Euro-Länder aufzukaufen. Daran bestehe kein Zweifel, sagte er. "Es ist noch zu entscheiden, was genau wir wann machen werden." Dies hänge "von den Entwicklungen der nächsten Tage ab und davon, wie schnell wir reagieren müssen".
Hierdoor dalen de rentekosten op staatsleningen voor de zuidelijke landen, terwijl wij in het noorden meer moeten betalen. Het is het grote plan van de Europese elite: een herverdeling van de welvaart op continentale schaal.
In zijn gesprek met de Suddeutsche Zeitung complimenteert Juncker Mario Draghi, de voorzitter van de ECB. Deze fantast zou een geweldige leider zijn, die begrijpt wat er moet gebeuren om Europa te 'redden'.
De oplossing, aldus Juncker: "Mehr Europa".
Dames en heren, we zitten echt heel diep in de problemen. De Europese elite is niet eens bijna van plan om een stapje terug te doen. Het is nu aan Duitsland om zijn rug recht te houden; doen Rosler en Merkel dat niet, dan zal Brussel de EU proberen te veranderen in een grote verzorgingsstaat, waarvoor u en ik de rekening mogen betalen.