Jan-Paul van Soest: hartekreet van een verstokte klimaatalarmist
Een van mijn favoriete (en hogelijk gewaardeerde) kritische respondenten is Jan-Paul van Soest. Mijn trouwe lezers zullen hem wel kennen. Jan-Paul is nu zijn eigen blog begonnen. Hij stelt tot zijn droefenis vast dat de maatschappelijke en politieke aandacht voor het klimaat aan het wegebben is. Volgens hem is dat niet terecht. Het credo van Jan-Paul van Soest:
Het beeld dat uit studies van de afgelopen jaren, zeg maar na het vorige IPCC-rapport van 2007, naar voren komt is, ik kan het niet anders zeggen, schokkend. Nog schokkender is dat hiervan amper iets in de mainstream-media doorklinkt. Mijn vermoeden is: doordat er een maatschappelijk en politiek taboe op klimaatkennis is ontstaan, dat doorwerkt in de nieuwsselectie. De conclusie, in elk geval de mijne, is dat IPCC-2007 buitengewoon voorzichtig en conservatief is geweest.
Lees verder hier.
Deze hartekreet schoot Marcel Crok in het verkeerde keelgat. Op zijn persoonlijke blog 'De staat van het klimaat' (genoemd naar zijn gelijknamige boek - verplichte lectuur overigens voor klimatofielen van alle gezindten), schreef hij daarover het volgende:
Dit is zo ongeveer de tegenovergestelde conclusie van mijn boek. Ik constateer in het boek dat het IPCC ook in Werkgroep 1 sterk de voorkeur heeft voor een pessimistische benadering. Denk bijvoorbeeld aan het negeren van de invloed van het Urban Heat Island-effect op de temperatuurmetingen. Natuurlijk, er zijn de bekende gevallen waarin IPCC bewust niet voor een worst case scenario koos, zoals bij de zeespiegelstijging, omdat de kennis van smeltende ijskappen nogal beperkt is. Maar om het IPCC alleen om die reden af te schilderen als nogal conservatief gaat mij persoonlijk wat te ver. Ik draag veel voorbeelden aan waarin IPCC relativerende literatuur weglaat en het is dan ook niet uitgesloten dat de ondergrens van het IPCC (twee graden bij een verdubbeling van de CO2-concentratie) nog te hoog zal blijken te zijn.
Maar Van Soest is vooral onder de indruk van het alarmerende rapport dat tot stand kwam in de aanloop van de Kopenhagen-top (in mijn optiek een tenenkrommend stukje propaganda) en een special van hetzelfde kaliber in de Philosophical Transactions A over de mogelijkheid en de gevolgen van vier graden opwarming. Ik zei het al: de wetenschap heeft nog genoeg alarmisme te bieden.
Bij zijn opiniestuk, dat verscheen op de website Energiedgids.nl is een afbeelding geplaatst van de hittegolf van vorig jaar boven Rusland. Het bijschrift luidt: Kooldioxide door de branden in Rusland, zomer 2010 [Noot HL: Dat bijschrift was onjuist. Het ging om koolmonoxide.]: klimaatverandering laat zijn gezicht zien. Uitgerekend vorige week maakte NOAA bekend in een peer-reviewed artikel dat de hittegolf in Rusland weliswaar extreem was maar niet onnatuurlijk. Uit de abstract:
Analysis of observations indicate that this heat wave was mainly due to internal atmospheric dynamical processes that produced and maintained a strong and long-lived blocking event, and that similar atmospheric patterns have occurred with prior heat waves in this region. We conclude that the intense 2010 Russian heat wave was mainly due to natural internal atmospheric variability.
Lees verder hier.
In tegenstelling tot Jan-Paul van Soest denk ik niet dat er een 'maatschappeijk en politiek taboe op klimaatkennis is ontstaan'. Ondanks twintig jaar klimaatpropaganda van het VN-klimaatpanel (IPCC) en vele wetenschappers in zijn kielzog, is het publiek nu beter geïnformeerd dan ooit, vooral door de massale inspanning van klimaatsceptici op internet. Daaruit is overduidelijk naar voren gekomen, dat het IPCC laboreerde aan 'cherry-picking' (selectief winkelen in de literatuur), 'spindoctoring' (een draai geven aan de waarheid) en 'scaremongering' (paniekzaaien). Het is goed dat velen dat nu eindelijk hebben begrepen.
Nu Jan-Paul en de politiek nog!
