Alleen in Nederland.
Het is (wederom...) een trieste dag voor de Nederlandse rechtvaardigheid, voor zover die nog bestond hier. Vandaag is de zoveelste dag waarin de daden - en het lot - van jihadbruid
Laura Hansen besproken worden voor de rechter. Mevrouw vond het destijds leuk om met haar geliefde Ibrahim I. richting
ISIS-gebied te verkassen, om daar fijn mee te helpen aan de jihad. Leuk, maar blijf dan ook alsjeblieft daar.
Het liep helaas anders: het werd mevrouw te heet onder de voeten, waarna ze zich liet 'redden' naar Nederland. Nu zegt ze opeens spijt te hebben, niet meer moslima te zijn en, het krankzinnigste van allemaal: eigenlijk helemaal geen jihadistische plannen te hebben gehad. Het zou allemaal de schuld zijn van haar echtgenoot, die overigens nog steeds in Syrië zou zijn en dus gek genoeg niet hier kan zijn om dat te ontkennen of bevestigen. Eerder vandaag
beweerde ze nog dat haar man niets liever wil dan een aanslag in Nederland plegen, maar dat ze niets weet van islamistische terreurplannen en dergelijke. Allemaal erg logisch en samenhangend dus.
Het moge duidelijk zijn: dit is iemand die nooit had mogen terugkomen naar ons land, en nu ze hier dan toch is alleen nog in een cel zou moeten wonen. Geradicaliseerd is mevrouw immers zeker weten: je gaat simpelweg niet voor je plezier naar het fopkalifaat om daar met je haatbaard van een echtgenoot een streng islamitisch gezinnetje te stichten. Ze zegt zelf 'gederadicaliseerd' te zijn, maar zoals Jason Walters, ex-lid van de terroristische Hofstadgroep
onlangs nog zei: het is vrijwel onmogelijk om radicalisering weer terug te draaien, tenzij je dat écht heel graag zelf wilt. Of dat hier het uitzonderlijke geval is, is nog maar de vraag: de kans is veel groter dat ze hierheen is gestuurd om de droom van haar man in vervulling te laten gaan.
Hoe dan ook: het OM lijkt voor de softe aanpak te zijn gegaan. Ze hebben vandaag weliswaar 35 maanden cel
geëist - waarvan tweederde, 24 maanden, voorwaardelijk... - maar zelfs als ze dat zou krijgen zou ze vrijuit gaan: mevrouw heeft die tijd namelijk al uitgezeten in voorarrest. In het ergste geval krijgt ze dus een strafblad, maar is ze daarna vrij om morgen ergens in Nederland een bloedbad aan te richten.
Het probleem hier is niet eens de vraag of ze schuldig of niet is: misschien is ze inderdaad teruggekomen op haar radicale ideeën. Het kan: dat laat ik aan de rechters over. Veel erger is dat het OM kennelijk wel gelooft dat ze schuldig is - anders zouden ze geen cel eisen - maar dan alsnog met zo'n belachelijk lage strafeis komt. Het toont maar weer eens aan dat zelfs veroordeelde jihadisten er met een minimale straf vanaf komen, in plaats van dat we ze óf een enkele reis terug naar hun beloofde kalifaat geven, of levenslang laten wegrotten op een plek waar ze ons niet kwaad kunnen doen. Maar 35 maanden die in de praktijk nul zijn: dat is echt een lachertje waar je van moet huilen.