Israëli’s en Arabieren verdienen elkaar

De oorlog tussen Israëli’s en Palestijnen – en geloof me, het is een oorlog - is in steeds grotere mate een propagandastrijd geworden. Beide zijden gooien al hun wapens erin: leugens, desinformatie, verdachtmakingen. En beide zijden gaan over lijken.

Er zijn drie Israëlische jongens gekidnapt en vermoord, zo begint het. Althans, als u niet verder terug wilt gaan in de tit-for-tat tussen Joden en Arabieren die al sinds 1948 woedt. Wie is begonnen en wie alleen maar reageerde, zelfs daarover zijn de partijen, hun aanhangers en zelfs hun historici het oneens. We kunnen teruggaan naar 1187 of 637 of naar Bijbelse en koraanse tijden en de vraag welke verzonnen god welk stuk land aan welk woestijnvolk heeft beloofd, maar dat zijn inloze discussies, dus terug naar nu.

Drie Israëlische jongens zijn ontvoerd en op beestachtige wijze vermoord. Je zou denken dat iedereen het eens is over hoe afschuwelijk deze daad is, maar meteen was vanuit extreemlinkse en militant-islamitische kringen te horen dat dit hun eigen schuld was, hadden ze maar niet in bezet gebied moeten wonen (slechts een van de drie deed dit ook daadwerkelijk, hoewel alle drie op de Westelijke Jordaanoever studeerden). Een absurde, walgelijke reactie, maar de andere kant kan er ook wat van.

Het begon al met de zoekactie van de Israëlische autoriteiten waarbij honderden Palestijnen werden gearresteerd. Pardon, honderden?  Ik begrijp best dat je er alles aan doet de gijzelaars te vinden, maar in welk land worden na een ontvoering honderden “verdachten” vastgenomen, wat voor debiele opsporingstechnieken zijn dat? Dachten de Israëli's dat de halve Westbank in het complot zat? Verder mochten 20.000 arbeiders niet meer naar hun werk in Israel en 300.000 Palestijnen werden getroffen door een avondklok. Op 20 juni werden twee Palestijnen in ruwweg dezelfde leeftijdscategorie als de drie vermoorde jongens doodgeschoten door Israëlische veiligheidstroepen. Hoezo disproportioneel?

Dat was nog maar het begin. Toen duidelijk werd dat de drie waren vermoord, kieperde een groot deel van de Israëlische bevolking (als ik de beelden op Westerse nieuwszenders mag geloven, vooral de kolonisten in de bezette gebieden, maar ook soldaten van de IDF) iedere beschaving overboord. Wraak was het devies en liefst zo veel mogelijk. Er werd openlijk opgeroepen alle Palestijnen uit hun land te verdrijven en de Gazastrook met de grond gelijk te maken. Tot mijn schaamte lieten ook Nederlandse Israëlsympathisanten zich niet onbetuigd.

“Ik hoop dat de wraak van Israël verschrikkelijk zal zijn,” schreef voormalig DDS-auteur Joost Niemöller op Twitter. De reacties op zijn tweet varieerden van bijval tot afschuw, maar ik vraag mij af hoe iemand erbij komt zoiets op te schrijven. Bedoelde Joost met “verschrikkelijke wraak” dat de daders en alleen de daders zwaar moeten worden bestraft? Dan ben ik het met hem eens, maar gezien de woorden die hij gebruikt, ben ik bang dat hij op heel iets anders doelde. Inmiddels zijn er meer jonge Palestijnen omgekomen dan er slachtoffers waren, worden huizen opgeblazen en zitten er nog steeds honderden verdachten vast. Is die wraak verschrikkelijk genoeg? En wanneer hebben Israëli’s en hun Nederlandse sympathisanten gerechtigheid ingeruild voor wraak en habeus corpus voor collectieve straffen?

Maar ook de andere kant kan er wat van. Afgezien van het al genoemde en schandalige argument van “eigen schuld, dikke bult”, wordt door Palestijnse sympathisanten geen middel onverlet gelaten om de dood van de drie jongens en zelfs die uit eigen gelederen uit te melken. Gisteren werden twee foto’s duizenden malen geretweet over de terreur die Israël op Gaza en de Westbank zou hebben losgelaten. Helaas, de ene foto was een montage van een denkbeeldige aanval door de IDF op Iran en de ander kwam uit Aleppo, Syrië. Neem maar aan dat u in dit conflict niets meer klakkeloos voor waar mag aannemen. Van geen van de zijden.

Een ander voorbeeld  is de moord op een Palestijnse jongen in Jeruzalem, een paar dagen geleden. Aanvankelijk door de politie als vergeldingsactie door Israëli’s bestempeld, werd dit snel veranderd en in een eermoord omdat de jongen homoseksueel zou zijn. Uiteraard komt dit de Israëli’s een stuk beter uit en wordt dit door de familie van het slachtoffer in alle toonaarden ontkent. Wie te geloven. Zullen we de ware toedracht ooit kennen en doet die er nog wel toe? Voor de ene partij was het wraak en voor de andere een typisch islamitische misdaad. De twijfel is gezaaid en de loopgraven zijn bemand. Dat die frontlijn in het midden-Oosten net zo goed tussen rechts Israëlminnend en links moslimpaaiend Nederland loopt, is helaas al lang geen nieuws meer.

Nog één ding daarover. Ik zou willen dat moslims in Nederland zich even druk maakten over de duizenden Iraki’s en Syriërs die op dit moment door terreurbeweging ISIS worden afgeslacht als over de half dozijn Palestijnen die door de IDF zijn gedood. Of vermoord, zo u wilt. Blijkbaar is een door een Joodse kogel gedode islamiet een paar honderd keer erger dan wanneer hij door een medemoslim wordt geëxecuteerd. En natuurlijk is de andere kant niet beter en huilt krokodillentranen om de drie vermoorde Joodse jongens, maar haalt de schouders op over al die dode Palestijnse kinderen.

Israëli’s en Arabieren, moslimhaters en antisemieten, zij lijken meer op elkaar dan ze willen toegeven. Sterker nog, ze verdienen elkaar.