Bart Schut, die tot zijn overstap naar
Jalta columnist was voor DDS, heeft een bijzonder interessant en
confronterend stuk geschreven voor zijn nieuwe werkgever over het monopolie dat de
islam tegenwoordig lijkt te hebben op terreur. In linkse kringen mogen dit soort gedachten niet worden geuit - dat zou 'racistisch' dan wel 'islamofoob' zijn - maar zoals Bart uitlegt berust een dergelijke uitspraak helaas gewoon op de feiten.
Hij schrijft:
Waar in 2000 het aandeel van religieus geïnspireerde terreuraanslagen ongeveer even groot was als separatisme en politiek, heeft reliterrorisme sinds 2006 en vooral vanaf 2011 een enorme vlucht genomen. Niet geheel toevallig valt dat laatste jaartal samen met het begin van de Syrische burgeroorlog, die zich sindsdien heeft ontpopt tot een magneet voor islamitische terroristen uit de hele wereld – van Jamaica tot Australië en van Finland tot Zuid-Afrika. Waarmee we bij de derde conclusie komen: terrorisme is in rap tempo een vrijwel exclusief islamitische aangelegenheid aan het worden.
Natuurlijk zijn er niet-islamitische terroristen - die zijn er zelfs altijd geweest. Toch wordt het overgrote meerendeel van de terroristische aanslagen tegenwoordig gepleegd door radicale moslims; de verschillen met andere geloofsgroepen en aanhangers van politieke ideologieën (zoals het revolutionair marxisme, om maar een voorbeeld te noemen) zijn gigantisch.
Terecht gaat Bart zelfs zo ver om te stellen dat 'islam' en '
terrorisme' tegenwoordig inwisselbare begrippen zijn.
Ten eerste: terrorisme groeit, het aantal slachtoffers ervan lag in 2013 maar liefst 61% hoger dan in het jaar ervoor. Ten tweede: religie heeft in de loop der jaren bijna een monopolie verkregen op terreur. En ten derde: het woord ‘religie’ in de vorige zin kan gerust worden vervangen door een ander zelfstandig naamwoord: islam.
Zoals vaste lezers van DDS ondertussen ongetwijfeld weten ben ik een soefi-moslim; mijn spirituele denkbeelden zijn grotendeels gebaseerd op de schrijfsels van Rumi (Mevlana) en zijn aanhangers. Het zal u niet verbazen dat het pijn in mijn hart doet om toe te moeten geven dat Bart gelijk heeft, maar het is de waarheid - of andere moslims (van welke stroming dan ook) dat willen toegeven of niet.
Het is een enorme uitdaging - ik zou zelfs zeggen: bijna een onmogelijke opgave - om dat tijdens ons leven nog te veranderen. Het radicalisme is helaas wijd verspreid in de 'islamitische wereld'; zelfs veel niet-extremisten kunnen wel degelijk begrip voor ze opbrengen. Het duurt jaren, decennia zelfs, voordat dit anders is. Triest, maar het is niet anders.
Natuurlijk is er ook goed nieuws: dat het een lange strijd is betekent absoluut niet dat we die niet kunnen winnen. We moeten geduld hebben en vooral
doorzetten. Elke dag dat we rusten betekent een verloren dag; een dag waarop de
Radicale Islam meer zieltjes voor zich kan winnen en de teloorgang van de islam als religie zich doorzet. Dat kunnen we ons eenvoudig niet veroorloven. Al duurt het vijftig jaar... of zelfs honderd, uiteindelijk zullen we deze strijd voor de ziel van de islam winnen. De geschiedenis leert ons immers dat (religieus) radicalisme uiteindelijk altijd ten onder gaat. Gelukkig maar.
Als u geen abonnement hebt op Jalta adviseer ik u om dat vandaag alsnog te regelen.
Het kost u maar een minuut of twee, maar daarna kunt u fascinerende verhalen lezen - verhalen die u elders niet zult tegenkomen. Doen dus. Dit artikel is daar slechts één van.
