Islam en de vermoorde onschuld

 

Banaz was 17 toen zij werd uitgehuwelijkt aan een man die zij niet kende en die nauwelijks Engels sprak. “Vers uit het vliegtuig gestapt”, noemt men dat, net aangekomen uit Noord-Irak en met het beschavingsniveau dat helaas zo vaak daarbij past. Hij sloeg en verkrachtte Banaz bijna dagelijks, soms schopte hij haar tegen het hoofd, zo erg dat ze aan geheugenverlies begon te lijden.

Keer op keer ontvluchtte Banaz het huis van "haar man" (die natuurlijk dat predicaat niet verdiende), even vaak stuurden haar ouders haar terug omdat een scheiding schande voor de Koerdische familie zou betekenen. Toen zij 19 was, liep Banaz voorgoed weg, vanaf dat moment liep haar leven gevaar. Toen zij ook nog eens echte liefde vond bij Rahmat, was de maat vol. De familie Mahmod kwam bijeen en bereikte haar vonnis: Banaz moest dood.

Banaz Mahmod was 20 jaar oud toen zij in 2006 haar ouderlijk huis in London werd binnengelokt en daar werd gemarteld, verkracht en uiteindelijk langzaam gewurgd. Het politieonderzoek werd tegengewerkt, niet alleen door de familie zelf, maar door de hele Koerdische gemeenschap in de wijk waar Banaz was geboren en opgegroeid. Niemand sprak met de gefrustreerde detectives, niemand erkende zelfs maar Banaz te hebben gekend, niemand! Het was alsof haar bestaan voorgoed was uitgewist.

Niet dat de politie recht van spreken had. Voordat zij werd vermoord, was Banaz vijf (5!) keer op het bureau geweest om de aandacht te vestigen op haar lot. Haar doodsangst werd niet serieus genomen, geen onderzoek werd ingesteld naar de bedreigingen, mishandelingen en verkrachtingen waar Banaz zo vaak aan was onderworpen. Zelfs niet nadat zij op het nippertje aan een eerste moordpoging door haar vader had weten te ontsnappen. Een agent speelde het klaar Banaz naar haar ouderlijk huis terug te brengen om haar daar de beschuldiging te laten herhalen: ten overstaan van diezelfde familie die haar wilde vermoorden. Een betere bekrachtiging van het doodvonnis was nauwelijks denkbaar.

Deeyah Khan, de maker van de documentaire ‘Banaz, A Love Story’ weet waarom: de politie brandt liever niet haar vingers aan gevoelige zaken als eerwraak en eermoord, uit angst van racisme te worden beschuldigd. Deeyah weet waarover zij spreekt, op 17-jarige leeftijd moest zij haar geboorteland ontvluchten omdat zij als jonge actrice en zangeres van Punjabi-Afghaanse afkomst werd bedreigd vanuit haar eigen gemeenschap. Saillant detail: het land dat zij ontvluchtte was niet Pakistan, India of Afghanistan, het was Noorwegen! In De Balie vertelde Deeyah afgelopen zondag moedig haar verhaal, dat van Banaz en van de honderdduizenden vrouwen in Europa die het slachtoffer zijn van eergerelateerd geweld.

De enige zwakte in ‘Banaz, A Love Story’ is dat de rol van de religie van de moordenaars onderbelicht blijft. Er wordt zelfs expliciet gesteld dat eergerelateerd geweld niets met islam te maken heeft, al zijn alle slachtoffers die aan het einde van de film worden getoond moslims. Ik vermoed dat dit meer een tactische dan principiële beslissing van Deeyah is geweest, zij heeft al genoeg vijanden gemaakt. Maar wij weten beter. Cultuur en religie kunnen niet van elkaar worden gescheiden, zeker niet in de islamitische wereld. Een geloof dat bol staat van de vrouwenhaat is op zijn minst medeschuldig wanneer zijn volgelingen hiernaar handelen. Opvallend punt: in de documentaire zien wij een politievideo waarin Banaz zelf wel degelijk zegt dat zij als “muslim woman” haar man heeft te gehoorzamen en voor haar leven moet vrezen als zij dat niet doet.

Niet dat dit ooit zal worden toegegeven door hen die de islam een warm hart toedragen. Zodra de talrijke uitwassen van de ”religie van de vrede” ter sprake komen, zijn deze het gevolg van “cultuur”, niet van het geloof. Jihad en terreur, vrouwenonderdrukking, homohaat, antisemitisme bij geen van deze zaken speelt islam een rol. Al vinden al deze wandaden duidelijk hun origine in koran en hadith. Moslims spelen te vaak de vermoorde onschuld, vooral als onschuldigen worden vermoord. Maar stil, zeg daar niets over, want dan ben je islamofoob en racist. De islam als Voldemort, hij die niet genoemd mag worden.

Hetzelfde fenomeen zien we bij genitale verminking (want dat is vrouwenbesnijdenis natuurlijk). Ook Banaz werd besneden toen zijn een klein meisje was, maar ook dat had natuurlijk niets met de islam te maken. Maakt niet uit dat genitale verminking inmiddels in bijna alle islamitische landen op aarde (en slechts een handvol niet-islamitische) voorkomt en dat de islamitische rechtsscholen het goedkeuren of zelfs toejuichen, de policorbrigade blijft het afdoen als een typisch Afrikaans cultureel fenomeen. En dat is niet racistisch? Het is bovendien een leugen: mijn topografie is wat roestig, maar volgens mij liggen het Arabisch Schiereiland, Irak, Pakistan en Indonesië niet in Afrika.

Ze waren er niet, zondagavond in De Balie. De Hassnae’s, De Lamyae’s, de Raja’s. Zelfs de Asha’s lieten het afweten. Misschien waren ze allemaal naar een thema-avond over “islamofobie”, werd er ergens een broodnodig protest tegen Barbiepoppen gehouden of was er een symposium ‘De moderne vrouw en haar vagina’. Gelukkig maakte Deeyah Khan heel duidelijk wat zij vindt van egofeministen die vinden dat je de islam niet mag bekritiseren of dat niet-moslims zich helemaal niet met de emancipatie van moslima’s mogen bemoeien: “Zij zijn racisten.” En gelijk heeft ze: de gedachte dat universele vrijheden wel gelden voor blanke vrouwen maar (nog) niet voor moslima’s is paternalistisch, hypocriet en inderdaad 100% racistisch.

Wie er wel waren? Annabel Nanninga, Machteld Zee en Maja Mischke, u weet wel, “islamofoben”. Waarmee wordt bedoeld: vrouwen die zich wel durven uit te spreken tegen de onderdrukking van hun sekse binnen en door de islam. En Shirin Musa (met hoofddoek en al), de onvermoeibare voorvrouw van Femmes For Freedom, een organisatie die opkomt tegen huwelijksdwang, huiselijke gevangenschap, genitale verminking en eergerelateerd geweld. En die weigert politiek correct de andere kant op te kijken bij dit soort pareltjes die in bepaalde religies culturen zo welig tieren.

Ik verwacht dat de Nederlandse televisie zo snel mogelijk ‘Banaz, A Love Story’ uitzendt, want ook hier is eerwraak een enorm probleem (de op zich al schokkende cijfers erover zijn niet meer dan het topje van de vuilnisberg). Of beter gezegd: ik hoop het, want ook de publieke omroep heeft een lange traditie in het wegkijken bij islamgerelateerde problemen. Tot het zover is weten vrouwen als Shirin, Deeyah en Banaz als geen ander dat deze achterlijke, middeleeuwse cultuur van wraak helemaal geen eer heeft.

U kunt hier via Youtube 'Banaz, A Love Story' bekijken.