Is loyaliteit soms een rechtse hobby?

Met stijgende verbazing zie ik Femke Halsema, Alexander Pechtold en linkse opiniemakers annex journalisten moord en brand schreeuwen over rechtse partijen die elkaar vertrouwen en het licht in de ogen gunnen. Ze gaan ons toch niet wijs maken dat ze écht niets met loyaliteit hebben?

Al tijdens de coalitiebesprekingen probeerden verstandige mensen mij uit te leggen dat de PVV haar eigen kiezers had bedonderd. De AOW-gerechtigde leeftijd was de hele verkiezingstijd breekpunt geweest, maar op de avond van de verkiezingen sneuvelde die status. Feit: halal zou ik het niet willen noemen als je breekpunten gaat afbreken. Maar 'bedonderen'? Als een flip-flop op de voorpagina van alle kranten heeft gestaan en vervolgens blijkt dat je kiezers het je nauwelijks kwalijk nemen, dan is dat volgens mij een te zwaar woord. Maar peuter dat een D66'er eens aan zijn verstand...

De afgelopen week herhaalde het ritueel zich. Eerst was daar het nieuws dat VVD'ers een stem op de SGP overwogen. Femke Halsema zocht prompt een internetaansluiting in de binnenlanden van Botswana om haar ongenoegen uit te spreken over de ene partij waar ze een pesthekel aan heeft die een andere partij waar ze ook een pesthekel aan heeft, aan een restzetel helpt. Dat is in Femke Halsema-termen namelijk bijkans gelijk aan de zondvloed. "Nee zeg! VVD'ers die vrouwenemancipatie opschorten voor een 'pragmatische stem' op de SGP", huilde ze. Vervolgens richtte ze zich tot Jeanine Hennis, bij wie ze blijkbaar haar hekel aan de SGP bevestigd hoopte te zien worden.

Maar wat is het werkelijke risico van vertrouwen stellen in de mannenbroeders? Kees van der Staaij en zijn fractie zijn zich er door en door van bewust dat we Nederland qua zeden niet gaan inrichten zoals zij het graag zien. Economisch en cultureel kunnen ze zich echter geen beter kabinet wensen dan Rutte I. Dat is gunstig voor Rutte en kompanen, en niet in de laatste plaats omdat SGP'ers principieel zijn. Ze zullen nooit en te nimmer een kabinet laten vallen dat ze graag mogen.

Het te pas en te onpas laten vallen van een kabinet bleek ook in het wereldbeeld van D66-leider Alexander Pechtold de normaalste zaak van de wereld. Wilders zette de subwoofer in het Griekenland-debat een beetje harder en meteen wilde Pechtold dat de PVV-hopman het kabinet zou laten vallen. "Want als dit kabinet wel geld geeft, zijn het ook uw miljarden. Dan moet u de stekker eruit trekken."

Dat was op zijn zachtst gezegd algebra die het niveau VMBO-3 niet ontsteeg. PVV, CDA en VVD spraken in het regeer- en gedoogakkoord af dat Wilders het kabinet nooit zou laten vallen. Over bail-outs werd met geen woord gerept. Wat er gebeurde was dus volstrekt volgens de afspraken, maar daar kon Pechtold niet mee zitten. Het kabinet moest en zou eraan, want de ene partij waaraan hij een pesthekel heeft, had de andere partij waaraan hij - als het hem uitkomt - een pesthekel heeft, een loer gedraaid.

Links en loyaliteit, is het slechts wederzijds onbegrip of zit er meer achter? Waarom slagen de rechtse partijen er wel in de gelederen te sluiten? Mocht u enig idee hebben, dan houd ik mij van harte aanbevolen.