Iraniër slaat Canadese man in elkaar en bespuugt hem. De reden? Men zei "hallo" tegen zijn vrouw

Een zoveelste incident met religieuze achtergrond doet weer eens twijfelen of deze multiculturele droomsamenleving wel haalbaar is.

Soms wil ik best geloven dat mensen met (heel) andere achtergronden het best voor elkaar krijgen om in vrede in één samenleving te leven. Dit is echter een verhaal dat dat geloof geen goed doet, en bewijst dat sommige mensen echt te anders zijn om goed mee te kunnen draaien in onze Westerse samenleving.

Het gaat hier om de Iraanse Aadel Moradi, die tegenwoordig samen met zijn vrouw in het Canadese Edmonton woont. De rechtbank daar heeft hem veroordeeld tot een magere taakstraf voor een aanval in november op de baas van zijn vrouw. Het escaleerde allemaal toen Moradi in het winkelcentrum liep met zijn vrouw. Daar kwamen zij een mannelijke collega van de echtgenote tegen, die haar vriendelijk begroette. Daar moest haar strenggelovige man echter niets van weten, waarna hij hem vroeg naar de oorzaak dat de twee elkaar kenden. Toen duidelijk werd dat het hier om een kennis van werk ging, besloot Moradi zijn vrouw te vergezellen naar het kantoor waar zij werkzaam was. Daar eiste hij een gesprek met de leiding, wat hij kreeg. Hij stelde dat geen enkele man in het kantoor zijn vrouw mocht aanspreken en dat zij ook niet met mannen mocht praten. De directeur legde kalmpjes uit dat zoiets op de werkvloer uiteraard niet mogelijk is, maar met dat antwoord nam de Iraniër geen genoegen. Hij besloot zijn wensen dan maar met geweld af te dwingen, en begon de man aan te vallen. Hij probeerde hem te slaan, schoppen, bijten en te bespugen. Die wist zich gelukkig redelijk te verdedigen, maar de schrik zal er natuurlijk wel in.

De rechtbank neemt de man de vechtpartij zelf nog niet eens zo kwaad, maar vooral de motivatie erachter. "U bent nu in Canada", probeerde de rechter hem duidelijk te maken. Hoewel ik de rechtbank daarin helemaal gelijk geef, twijfel ik eraan of welke straf dan ook deze vent ervan zal weerhouden om zijn barbaarse gewoontes bij anderen op te dringen. De vraag die bij mij eigenlijk achterblijft is: hoe kan het dat deze fundamentalist zijn vrouw überhaupt ooit heeft toegestaan om te gaan werken? Het trieste hieraan is dat hij haar dit waarschijnlijk zal verbieden, als hij het niet voor elkaar krijgt haar contact met mannen te ontzeggen op het werk. Deze vrouw zal alleen nog maar meer sociaal geïsoleerd raken dan ze nu al is. Dat is triest voor haar, maar nog meer dan dat is het dieptriest voor onze samenleving dat wij tegenwoordig met dit soort mensen moeten samenleven.