Incest en intriges: The Borgias beleven een derde seizoen

We gaan weer eens terug naar de wereld van rond 1500; toen in Rome de corrupte en notoir niet-celibate paus Rodrigo Borgia, alias Paus Alexander VI, de scepter zwaaide. Het is jammer genoeg alleen wel een onherkenbaar Rome, want de hele serie is opgenomen in het Hongaarse Budapest. Liefhebbers van de belangrijksee stad van het Romeinse Rijk zullen dus teleurgesteld zijn. Helaas.

Liefhebbers van zogeheten grey morality zullen hun hart echter niet op kunnen; in navolging van razend populaire series als Homeland, House of Cards en in mindere mate Game of Thrones doet The Borgias een oprechte poging een waar palet aan 'grijze karakters' neer te zetten. Inderdaad: ook bij deze serie moet je niet op zoek gaan naar de "good guys" en de "bad guys": iedereen heeft duistere, manipulatieve kanten, maar ook zo z'n goede kanten. Wie meerdere afleveringen kijkt, begint zich uiteindelijk toch te hechten aan de roekeloze en medogenloze Alexander. Of aan Cesare, die je doorzeeft met messteken als je eventjes lelijk kijkt naar z'n kleine zusje. Het blijkt heden ten dage een populair ethisch-filosofisch dillemma. Ook The Borgias doet mee aan deze trend, en doet dat tot dusverre niet onverdienstelijk.

Maar alle filosofie ten spijt zullen de geschiedkundigen deze serie met chagrijn tegemoet gaan. Hier en daar wordt namelijk de creatieve vrijheid van de makers behoorlijk ruim opgevat. Zo zagen we in het vorige seizoen dat Cesare Borgia de heer van Pesaro - Giovanni Sforza - doodsteekt. Maar in werkelijkheid bleef Sforza langer in leven dan Cesare. In het eerste seizoen zagen we ook ene Cem uit Constantinopel z'n einde tegemoet treden in Rome: vergiftigd door Juan Borgia. Maar in werkelijkheid sneuvelde Cem tijdens een veldtocht naar Napels.

Heel spectaculair, maar dit is dan ook meteen het jammere aan The Borgias tot dusverre: alles en iedereen wordt zó over the top geportretteerd, en gebeurtenissen volgen elkaar in zo'n rap tempo op dat je niet meer het idee hebt dat je zit te kijken naar een gedramatiseerde versie van een stukje familiegeschiedenis. Het is welhaast complete fictie. Een soort Game of Thrones, maar dan vertaald naar onze wereld.

Het is de vraag hoe veel verder de daadwerkelijke loop van de geschiedenis nog op te rekken valt, voordat het écht elk verband met de werkelijke tijdlijn begint te ontberen. Inmiddels zijn na 19 afleveringen en twee seizoenen de historische aanknopingspunten aardig opgedroogd - dit geldt met name voor de verhaallijnen van Cesare en Lucrezia. Alleen de mogelijk incestueuze relatie van deze broer en zus is nog niet aangestipt, maar wie trailers mag geloven komt dat dit jaar aan bod.

Genoeg spanning en sensatie dus voor een derde seizoen van deze serie. Maar - zo gok ik - daarna is het ook wel weer welletjes.