"Ik ga aangifte doen namens alle kinderen van Nederland"

De reacties op de racistische slogans van Wilders en zijn aanhangers beginnen hysterische vormen aan te nemen. En religieuspolitieke, zag ik bij Pauw en Witteman.

Ik heb (voor zover ik weet) geen kinderen, maar wel twee uitstekende ouders. Ouders die altijd het geluk van hun kinderen op de eerste plaats stelden en stellen. Zoals het hoort, denkt u nu en dat ben ik helemaal met u eens. Vandaar dat het mij verbaasde de afgelopen dagen in de media zoveel berichten te zien over Marokkaanse kinderen die bang zouden zijn dat zij niet meer welkom zijn in ons land. 

Hersenscheet

Zo gaven Amin en Hind de afgelopen dagen op de Nederlandse televisie hun mening over de bralsessie van het PVV-gepeupel in Grand Café De Tijd. Ze waren bang en vonden het gemeen van meneer Wilders. Begrijpelijk, ik wil niets afdoen aan de angst van een kind. En natuurlijk kun je niet van Amin en Hind verwachten dat zij de nuances van ons politieke systeem kennen, dat zij weten dat niet elke hersenscheet van een marginaal politicus onmiddellijk wordt omgezet in wetgeving die hen en hun familie naar Marokko “terugstuurt”.

Maar, vroeg ik mij direct na mijn eerste meelevende reactie af, wat hebben Amin en Hind in hemelsnaam voor ouders? Ik stel mij voor dat ik als kind thuiskom van school waar ik over “minder minder minder” heb gehoord of dat ik net het jeugdjournaal heb gezien. Doodsbang ren ik naar de veilige armen van mijn vader en moeder en met tranen in mijn ogen snik ik: “Mamma, Pappa, meneer Wilders wil ons deporteren!” Mijn ouders troosten mij, leggen uit dat het allemaal meevalt, verzekeren dat dit nooit zal gebeuren. Dat er niets aan de hand is, dat er bij die boze blonde meneer op televisie een steekje los zit en dat ik lekker moet  gaan spelen en me nergens zorgen over hoef te maken. “Hier is een kop warme chocolademelk, lieverd.”

Zo zijn mijn ouders, maar blijkbaar niet die van Amin en Hind. Deze deden namelijk iets anders. In plaats van hun kroost gerust te stellen, belden zij Omroep Brabant en de NOS, die onmiddellijk met een cameraploeg uitrukten om het kinderleed vast te leggen. Amin en Hind werden zonder pardon voor het karretje van de media gespannen. Ik vind dat vreemd. Geen kind heeft de scène in De Tijd live gezien, ze zijn ermee geconfronteerd door juist die personen die zeggen het beste met hen voor te hebben: ouders, leerkrachten, het (Jeugd)journaal. Blijkbaar mag een beetje kinderangst best worden ingezet in de strijd tegen Wilders en co.

Pauw en Witteman

Nog vreemder is dat een aantal gasten aan tafel bij mijn favoriete praatprogramma Pauw en Witteman gisteravond hier nog een schepje bovenop deed. “Jongerenimam” (wat dat ook mag betekenen) Yassin Elforkani en een erg boze mevrouw die ik nog niet kende, een docent biologie genaamd Fati Benkaddour, wezen in felle bewoordingen op de schade die Wilders en co aanbrengen aan de psyche van Nedermarokkaanse kinderen. Een belangrijk punt dat zich zeker leent voor een discussie aan tafel in de Westergasfabriek, maar al snel bekroop mij het onbehaaglijke gevoel dat dit tweetal er nog een andere, meer sinistere agenda op nahield.

Pleitten de imam en de lerares voor een verbod op Wilderiaanse uitspraken omdat zij schadelijk zijn voor kinderen of werd deze schadelijkheid (of liever: mogelijke schade, een kinderpsycholoog was niet uitgenodigd) gebruikt om Wilderiaanse uitspraken te verbieden? Ik ben misschien een wantrouwig mens, maar ik kreeg al snel het gevoel dat dit laatste het geval was. Vooral ook omdat het mij verwonderde te zien dat een imam – of all people – een pleidooi hield tegen ranzige uitspraken die door kinderen als beangstigend worden ervaren. Mijnheer Elforkani, wat dacht u dat verhalen over hel en verdoemenis doen met de gemoedsrust van een kind? Of het uit het hoofd leren van een boek vol toorn, geweld en oorlog? Beste Yassin, bangmakerij – zeker van kinderen – is het bread and butter van religie, zonder zou jij geen baan hebben.

Nog bonter maakte mevrouw Benkaddour het toen zij zonder een spier te vertrekken vertelde dat zij aangifte ging doen tegen Wilders, "ook namens alle kinderen van Nederland!” Pardon? Pretendeerde u nu niet iets teveel? Zat u er om kinderen te beschermen of om uzelf aan een miljoen kijkers als hun spreekbuis te presenteren? Aan het einde van de uitzending bleek dat Benkaddour een boek had geschreven, met de nogal vreemde titel “Hoe overleef ik Nederland?” (Nee, niet meteen opspringen om aangifte tegen haar te doen wegens haat zaaien.) Noem mij een scepticus, maar probeerde hier iemand de verkoop van haar pennenvrucht te stimuleren, handig gebruikmakend van de gerechtvaardigde afschuw van Wilders’ “kinderhaat”?

Hysterisch

Mevrouw Benkaddour ontpopte zich als een volleerd - zij het een tikkeltje hysterisch – kinderpsycholoog met haar pleidooi voor een “eerste lijn interventie”: de kinderen (alle kinderen?) moeten worden “opgevangen in hun emoties”. Of ze dat nu willen of niet . Ook wist zij "gewoon” dat Wilders’ gedram heel veel onfatsoenlijk gedrag “rondom het kind zelf” legitimeert. Op Paul Wittemans vraag of zij daar voorbeelden van had, bleef zij een coherent antwoord schuldig, anders dan “dat doet iets met je psycho-emotionele ontwikkeling”. Benkaddour was niet meer te stoppen: Wilders’ uitspraken waren “mishandeling”, alle gemeenten in Nederland moesten aangifte doen tegen de “criminele” PVV-leider en zo niet waren wij allemaal medeplichtig. Tot slot had zij nog advies aan Marokkaanse jongeren: “wees trots op dat je Marokkaan bent want het is echt top om Marokkaan te zijn [sic]”.

Mijn klomp - zo u wilt mijn babouche - brak. Die jongeren waren toch Nederlanders, #BornHere en zo? Het probleem was toch juist dat zij zelfs tot in de derde generatie als vreemdelingen, als allochtonen, als Marokkanen werden beschouwd? Over de hoge criminaliteit en schooluitval onder diezelfde jongeren mocht aan tafel ab-so-luut niet worden gesproken van Benkaddour en Elforkani. Dat was namelijk helemaal niet zo en bovendien leidt ieder greintje zelfkritiek alleen maar af van de boodschap, dus ssst!

Die boodschap ging en gaat natuurlijk niet alleen over Wilders, wat blijkt uit deze uitspraak van de jongerenimam: “Die normverschuiving die is ontstaan, die moet gewoon weer terug.” Daar komt de opportunistische aap uit de djellabamouw. We moeten terug naar vroeger, naar de jaren ’90, toen pre-9/11 alles met de mantel der liefde werd bedekt en niets mocht worden benoemd. Naar het politiekcorrecte paradijs waar multiculturaliteit het ideaal was en immigratie een zorgeloze zegen. Je zag boerkaliefhebber Rick van der Ploegs ogen glinsteren, de afschuw op zijn gezicht toen hij het gehate woord “integratie” uitsprak, sloot naadloos aan bij de agenda van Elforkani. Want natuurlijk bedoelde de imam daarmee ook en vooral de tijd waarin kritiek op zijn geloof uit den boze was.

En hier trap ik hard op de rem. Want hoe terecht de afkeer van het ranzige PVV-gebral en Wilders’ racistische (ja, ik blijf het zo noemen, deal with it) “dat gaan we regelen” ook is, we kunnen niet toestaan dat allerlei personen en groepen deze gijzelen om critici van de islam monddood te maken. Op de golf van antiracisme die nu de straten van politiek Den Haag schoonspoelt zullen islamofielen, “antifascisten”, Internationale Socialisten en Israëlhaters proberen het werk van Pim Fortuyn, Theo van Gogh, en Ayaan Hirsi Ali teniet te doen. U zag ze al samenspannen tijdens de anti-Wildersdemonstratie van vorige week in Amsterdam. Laat deze golf geen tsunami worden waarin oprechte islamcritici verdrinken. Of worden verdronken.

Volg Bart Schut op Twitter en Facebook.