Idioot! Bij Joop denken ze dat er cultuurangst heerst in Nederland's bovenklasse

'Het openlijk propageren van cultuurangst is normaal geworden' zo luidt Sennay Ghebreab zijn artikel in. Dan beginnen mijn vingers al te jeuken...

Zo nu en dan verschijnt er weer zo'n columnist of docent, meestal uit Amsterdam, die volstrekt naast de pot piest als het op analyses van 'de PVV'er' of 'de onderklasse' aankomt. Dit keer via Joop. Ik kan het dan niet laten om ze even een spreekwoordelijke tik over de vingers te geven en die oogkleppen van ze af proberen te rukken.

Nou, waar gaat het precies over? Naast Amerika aan te halen als voorbeeld voor Nederland, stelt Ghebreab: "In Cultuurangst of angstcultuur stel ik dat de cultuurangst die Nederlandse politici, ondernemers, denkers en cultuurdragers steeds vaker en steeds openlijker propageren, een maskering of zelfs afleiding is van de angst die in de bovenklasse heerst over het verliezen van de eigen politieke positie en sociaal-economische privilege aan succesvolle migranten. En dat dit misschien wel het ultieme bewijs is van een werkende multiculturele samenleving in Nederland."

Ik zal het even parafraseren: 'Succesvolle Nederlanders zijn gewoon bang voor succesvolle migranten.' Grotere onzin lees je niet snel weer. Om de vergelijking met Amerika maar even aan te halen; ze zijn daar niet bang voor succesvolle zwarte Amerikanen maar hebben de L.A. Riots nog vers in het geheugen staan en zien in Black Lives Matter-achtige protesten nu eenzelfde spanning ontstaan.

Ook in Nederland gaat het de Sjonnie's en Anita's niet om het gevaar dat Hakim hun baan komt inpikken maar om het feit dat Hakim ineens hun verantwoordelijkheid is als hij niet uit zichzelf assimileert. Experts geven hun dan weer een tik op de vingers omdat 'assimileren' veronderstelt dat Hakim zijn cultuur moet opgeven. Nee, beter spreken we van 'integreren' zodat Sjonnie en Anita óók wat meekrijgen van Hakim.

De praktijk is echter gewoon anders en heeft weinig te maken met een professionele bovenlaag die bang is voor competitie. Het is een loyaliteitskwestie waar, als de spanning tussen bepaalde groepen toeneemt, diverse groepen niet meer in kunnen schatten wie welke kant kiest. Zij het Turken die Erdogan steunen, agenten die niet durven handelen uit angst voor racismebeschuldigingen of politieke partijen die azen op stemmen van migranten. Dáár gaat het fout, niet bij een paar directeurtjes die na hun falen liever vervangen worden door Henk de Vries dan door Mohammed.