Meer dan 110.000 Nederlanders worden structureel geconfronteerd met een ziekte in onze samenleving. Het is een fenomeen dat niet gauw opvalt maar enorm schadelijk is, zeker de laatste jaren.
Onze
veteranen worden behandeld net als elke andere Nederlander, en dat is fout. We hebben het over mensen die hun grondwettelijke vrijheden hebben opgegeven om die van ons te beschermen, tegen mensen die dat proberen te ondermijnen. Deze mensen offeren zoveel op: zij hebben last van posttraumatische stress stoornis (PTSS), zijn beschoten, hebben slachtoffers binnen hun eigen eenheid meegemaakt en hebben menselijk leed aanschouwd.
In landen zoals de
Verenigde Staten krijgen veteranen korting op allerlei zaken. Bijvoorbeeld bij musea, de boodschappen en restaurants. Dit is echter geen speciale behandeling. Dit is de uitbetaling van de schuld die de ‘gewone’ Amerikaan heeft aan zijn oud-militairen. Want waar zouden we zijn zonder onze
militairen? Miljoenen burgers zouden zijn vermoord, of leven in (nog ergere) armoede. Zou het vrije Nederland dan wel hebben bestaan?
Het is schokkend hoe veel Nederlanders hier over denken. Vrienden en kennissen die het argument gebruiken dat zij er zelf voor hebben gekozen om in het
leger te dienen. Ik vind dat onzinnig en een teken van gebrek aan moraliteit. Lange tijd kunnen zij geen tijd doorbrengen met hun geliefde, kinderen en vrienden. Zij leven in de tussentijd in een oude, vieze barak in
the middle of nowhere, waar zij constant gevaar lopen. Zeker in gebieden zoals
Afghanistan waar de
Taliban en andere extremistische groepen aanwezig zijn.
Laten wij net zoals in de Verenigde Staten onze veteranen respecteren, hen onze dankbaarheid tonen en goed voor hen zorgen middels een uitkering na een bepaalde tijd militaire dienst. Nu D-Day net 75 jaar geleden plaats heeft gevonden, zou dit een mooi moment zijn om hiermee te beginnen.