Demonstraties werden gisteren weer op grove wijze uiteen geslagen.
Het is weer zover: Turkse jongeren willen hun afkeuring uitspreken over de manier waarop premier Recep Tayyip Erdogan hun land regeert en, voila, de overheid reageert onmiddellijk met excessief geweld.
Gisteren waren er duizenden jongeren (en ouderen trouwens) die de straat op wilden om Erdogan én de wereld te herinneren aan de Gezi Park-protesten die vorig jaar rond deze tijd begonnen. U kunt zich ongetwijfeld nog herinneren dat Erdogan daarop reageerde door de politie erop uit te sturen met waterkanonnen, gas, wapenstokken en pistolen om de menigte ervan te 'overtuigen' zo snel mogelijk naar huis te gaan. Zij die niet meewerken werden verwond (of zelfs gedood), en anders gearresteerd (waarna ze alsnog op wonderbaarlijke wijze gewond raakten).
Het was zaterdag niet anders. Sterker nog, de autoriteiten reageerden met meer geweld dan ooit. Er waren zelfs veel politiemensen die geen uniform droegen en dus niet herkenbaar waren, maar opeens wapens uit hun rugzakken pakten en losgingen op de demonstranten.
(UnidadPopulair, Twitter)
Het handige van het niet dragen van een uniform is dat hun ID niet kan worden gezien... en demonstranten dus moeilijk aangifte kunnen doen als één van de agenten te ver gaat (wat zeker bij demonstraties stelselmatig het geval is in Turkije). Als je niet beter wist zou je bijna denken dat Erdogan en co. dat bewust zo hebben geregeld om agenten in staat te stellen meer geweld dan ooit te gebruiken.
Maar dat zouden zulke liefhebbers van de democratie toch nooit doen?
(Turkish Media Review, Twitter)
Zoals het echte democraten betaamt eindigde het niet bij het fysiek verwonden van betogers. Er zijn namelijk ook nog eens 120 demonstranten opgepakt omdat ze hun rechten zowaar wilden gebruiken (te weten het recht om te protesteren). In normale democratieën kan dat recht je niet worden ontnomen, maar in Turkije sinds kort wel. Met dank aan Erdogan en zijn Europese vrienden die hem aan de macht hebben geholpen en het leger tegelijkertijd helemaal hebben ontmanteld zodat niets wannabe dictators in de weg staat om de alleenheerschappij te grijpen.
(Turkish Media Review, Twitter)
Dit soort scenes waren gisteren aan de orde van de dag - zoals ze dat tegenwoordig eigenlijk altijd zijn als de oppositie zich publiekelijk denkt te kunnen roeren: er wordt onmiddelijk met grof geweld ingegrepen, menigten worden uit elkaar geslagen, vergast en gespoten, tientallen mensen worden gewond afgevoerd naar het ziekenhuis, en tientallen anderen worden onmiddellijk vastgezet. Ook journalisten moeten het steeds ontgeleden. Dit keer werd een CNN-correspondent bijvoorbeeld opgepakt toen hij live verslag wilde uit Taksim, Istanbul. Hij kreeg daar een vriendelijk knietje in zijn rug bij kado.
Niels Muiznieks - Europees commissaris voor de mensenrechten, een onafhankelijk juridische instelling van de Raad van Europa - heeft de regering Erdogan vandaag bekritiseerd. Hij schrijft op Facebook:
Misconduct of law enforcement officials poses a direct threat to the rule of law and cannot be tolerated. I therefore call on the Turkish authorities to act upon the recommendations contained in my report of November 2013 and the case law of the European Court of Human Rights in order to ensure that handling of demonstrations is carried out in compliance with human rights standards, in particular as concerns the respect for peaceful assembly, freedom of expression and press freedom.
Iedere kritiek op Erdogan is terecht en ik juich het allemaal toe, maar blijkbaar denkt Muiznieks nog steeds dat de Turkse premier uiteindelijk wel van goede wil is. Dat is hij niet. Wat je nu ziet gebeuren is geen 'vergissing,' het is bewust beleid van een man die alle macht in zijn land naar zich wil toetrekken.
(Turkish Media Review, Twitter)
Westerse politici moeten ophouden met hun wensdenken over Turkije en de werkelijkheid recht aankijken: Erdogan was geen democraat, is geen democraat en zal nooit een democraat worden. Excessief politiegeweld is geen foutje, maar maakt een belangrijk deel uit van zijn strategie om het tot in lengte van jaren voor het zeggen te hebben in zijn land.