Hoppa: ISIS-jihadisten die Europeanen wilden opblazen zelf in as gelegd bij massabombardement

Wat was het spreekwoord ook alweer?

Kijk, dit is nieuws waar je nog eens wat gelukkiger van kunt worden! Het moge geen geheim zijn dat de moordmaniakken van ISIS elke dag hun best doen om manieren te verzinnen waarmee ze zoveel mogelijk mensen - en het liefste Europeanen - naar het hiernamaals te sturen. Dat is immers het doel van deze mensen: sterven terwijl je zoveel mogelijk 'ongelovigen' meeneemt, in de hoop daar in de hemel stevig voor beloond te worden. Nou, ik heb nieuws voor ze: ze zullen met lege handen voor de poort van het paradijs staan. Dat zouden ze sowieso al doen - geen hond die hen zou belonen voor hun gruweldaden - maar in dit geval al helemaal, want ze hebben alleen maar een paar van hun mede-terreurfanaten de dood in meegesleept.

En met "een paar" bedoel ik maar liefst 80 haatbaarden minder die deze wereld absoluut niet zal missen. Voor de verandering zaten deze eens in Libië - je weet wel, dat land op een steenworp afstand van het Europese vasteland - terwijl ze aan het bedenken waren op wat voor afschuwelijke wijze ze deze keer Europeanen van het leven zouden gaan beroven. "Wordt het weer een vrachtwagen, een enorme schietpartij of gaan we voor de oude vertrouwde bomgordel" moeten ze daar gedacht hebben. Het mooie is echter dat ze daarna niet veel meer tijd hadden om ook maar ergens nog aan te denken. Voordat ze goed en wel doorhadden wat er aan de hand was, regende het precisiebommen op de twee kampen waar de ISIS-beulen zich ophielden. Meer dan honderd bommen zouden er op het kamp terecht zijn gekomen - elke jihadist had dus minstens een bom voor zichzelf!

Al snel is duidelijk geworden dat de aanval, die tijdens de nacht van woensdag op donderdag plaatsvond, het puike werk van de Amerikanen is. Prachtig natuurlijk, maar het blijft in en in triest dat wij zelf niet in staat zijn om ons continent te beschermen tegen dit soort suïcidale gekken. Dankbaarheid richting de Verenigde Staten is dan ook wel gepast, net als dat een brede grijns wat betreft het lot van deze plofbaarden ook best mag.

Want ja, clichés blijven waar: wie een kuil graaft voor een ander, valt er zelf in! Zelfs als ze deze keer een klein duwtje in de rug van onze Amerikaanse vrienden nodig hadden.