De Hoge Raad wil dat de benoeming van zijn leden liever een zaak van de Hoge Raad blijft. Of u even de andere kant op wil kijken.
Leden van de Hoge Raad moeten door de Tweede Kamer worden goedgekeurd. Nooit geweten. Tot de kandidaatstelling van Buruma was het dan ook altijd een formaliteit. Nu de PVV echter heeft aangekondigd
bezwaar te hebben tegen Buruma - o.a. omdat Wilders door Buruma vergeleken werd met Mussolini - is het een politiek item geworden.
De papieren NRC beschrijft de procedure, die erop neer komt dat de de Hoge Raad zichzelf samenstelt:
De Hoge Raad stuurt een 'aanbeveling' met zes namen aan de Tweede Kamer, met de meest gewenste kandidaat op één. De Tweede Kamer houdt dan een besloten commissievergadering. Met de kandidaat wordt daar een kennismakingsgesprek gevoerd. De Kamer kan de volgorde op de aanbeveling veranderen, maar doet dat nooit. Hooguit wijst de Kamer een eigen reservekandidaat aan. Daar kan de Hoge Raad de volgende keer dan rekening mee houden. Na een symbolische hamerslag in de plenaire vergadering gaat de voordracht naar de ministerraad. Die neemt de volgorde over, waarna het staatshoofd benoemt.
Door de opstelling van de PVV lijkt de benoeming deze keer echter geen hamerstuk te worden.
De procureur-generaal van de Hoge Raad laat vandaag, eveneens in de NRC, weten hier bepaald niet blij mee te zijn: "Politieke voorkeuren en standpunten speelden tot nu toe geen rol bij de benoeming van leden van de Hoge Raad en wat mij betreft blijft dat zo. Het gaat om de kwaliteiten van de betrokkene en Buruma is een van de meest vooraanstaande strafrechtjuristen in Nederland", aldus Jan Watse Fokkens.
Anders dan je zou verwachten, onderschrijft de NRC-commentator dit niet per se:
De Hoge Raad kiest dus niet voor een studeerkamergeleerde, maar voor iemand met een publiek profiel. Dat is vooral interessant omdat de Hoge Raad de komende jaren meer rechtspolitiek zal bedrijven. De hoogste rechter krijgt immers selectiemacht over de aangemelde zaken. De 'normstellende rol' van de Hoge Raad wordt zo versterkt. Er komt een eigen rechtspolitieke agenda. Alle reden dus om kandidaten beter te bekijken. En daar ook meer in het openbaar over te spreken. Een hoorzitting in de Kamer met Buruma, dat had ik nou graag mee willen maken.
Buruma heeft zelf - zoals te verwachten was - reeds aangegeven dat mocht de zaak-Wilders ooit bij de Hoge Raad belanden, dat hij daar geen deel van uit zal maken. Logisch. Toch zou het wel interessant zijn om van meer rechters de achtergrond te weten. Om ze te behandelen als heiligen die - anders dan alle andere mensen - in staat zijn tot een objectief oordeel lijkt me wat hypocriet.
